« روزی روزگاری هيولاها | Main | يک سقوط آزاد واقعی »

بی ناموسی تا به کجا؟!

من با اينکه توانايی زيادی در سرکار گذاشتن بقيه (مخصوصا اساتيد و دبيران عزيز) دارم، اما هيچوقت از اين قابليت برای گرفتن نمره و پاس کردن درسا استفاده نکردم. يه جورايی احساس می کنم نامرديه! به قول مش قاسم اين بی ناموسی ها به ما نيامده. ولی يکی از بچه ها هست توی دانشگاه، با اينکه اصلا به قيافه اش نمی خوره اين کاره باشه، ولی لامصب هميشه از اين ضعف اساتيد استفاده می کنه و الکی الکی نمره می گيره! ترم اول که تربيت بدنی رو با بهونه اينکه يک قسمت مهمی از بدنش رو عمل کرده، نيومد و اخرش هم 18 گرفت! (اون عضو مهم رو هم همه می دونن چيه ديگه!!) آخرين شاهکار آقا هم اين بود که که مادربزرگشون آلزايمر داره، درنتيجه پنج شنبه ها بايد بمونن پيششون!
همينطوری احساس کردم اينا رو بنويسم اينجا، شايد يک فتح البابی باشد برای شنيدن شيرين کاری های بقيه! سقفِ خالی بندی های من هم به اون شب بر می گرده که خودمو جای محمدرضا فروتن جازدم!! (قبلا توضيح دادم...) خودم هروقت يادش می افتم يه ربع می خندم... ولی جديدا به اين نتيجه رسيدم که اگه می گفتم من علی دايی ام باحالتر می شد! بايد بيشتر تمرين کنم!!

آدم بدشانس باشه، شاخ نداره که! همين الان يک دوست عزيزی بهم خبر داد که فردا تا ساعت 10 صبح کلاسها تعطيله. (چون شب عزيزيست!!) اما لحظه ای به حافظه ام رجوع کردم و يادم افتاد استاد گرامی فرمودند امتحان ساعت 10 شروع ميشه... جالبه!! قضيه ميله و يه سرش داغ و يه سرش سرد و ... عجب!

TrackBack