« بن بست را دريابيد | Main | در کوه و کمر به جستجوی دو واحد »

من آن زائرم که در نيمه‌ي راه زيارت، ايمان خويش باخته...

چند شب پيش خوشبختانه تونستم برم نمايش «زائر» به نويسندگی و کارگردانی حميد امجد (از گروه نمايش پرچين) رو ببينم. تئاتر فوق‌العاده‌ای بود با کلی شخصيت و بازيگر که بيش از همه قدرت و خلاقيت امجد رو نشون داد. داستان مردی به نام برنا با بازی خيره‌کننده مهرداد ضيايی که روزی در ميدان شهر همای سعادت بر شانه‌اش می‌نشيند و سلطان به او می‌گويد که يک آرزوی او را برآورده می‌کند، او از سلطان تا سپيده‌دم فردا فرصت می‌گيرد تا آرزويش را به سلطان بگويد.
نمايش از جايی شروع می‌شود که او پس از اين واقعه به خانه برگشته و ماجرا را برای خانواده‌اش شرح می‌دهد. از طرفی مردم ده که در ميدان شهر شاهد ماجرا بودند به خانه برنا می‌آيند تا با راضی‌کردن او از وی بخواهند تا خواسته آنها را بجای آرزوی خودش به سلطان بگويد. تعداد زياد آدم‌هايی که به برنا مراجعه می‌کنند و آرزوهايشان (28 بازيگر در اين نمايش بازی کرده‌اند که چند نفر هم در دو نقش ظاهر می‌شوند) باعث می‌شود در پايان اين نمايش 2 ساعته برنا (يا زائر) که همچون يک منجی و مصلح در ميان جامعه‌اش درآمده به اين نتيجه برسد که ديگر از آرزو هم برای اصلاح اين جامعه کاری برنمی‌آيد و بايد تن به سرنوشت محتوم داد. برنا به درون تابوت می‌رود و مردمان ده او را روی تپه کنار ديگر مترسک‌ها به خاک می‌سپارند...
خيلی تئاتر تاثيرگذار و تلخی بود آنهم با نثر شيوا و هنرمندانه امجد و کارگردانی مسحورکننده‌اش. اوج اين هنرنمايی زمانی بود که همه شخصيت‌ها با هم وارد صحنه می‌شدند و صحنه به‌شدت شلوغ می‌شود اما ديالوگ‌های به موقع هرکدام از شخصيت‌ها که علاوه بر پيشبرد داستان، هويت شخصيت را هم نمايش می‌داد فصلی را که می‌توانست به نقطه‌ضعف نمايش بدل شود، به درخشان‌ترين قسمت آن بدل می‌کند.

از حميد امجد بشدت خوشم مياد، مخصوصا بعد از خوندن اين مصاحبه‌اش با شرق درباره برنامه راديوييش. (کسی نمی‌دونه اين برنامه کی پخش می‌شه؟) در ضمن امجد فقط در دو فيلم بازی کرده؛ «مسافران» (بهرام بيضايی – 1370) و «گاهی به آسمان نگاه کن» (کمال تبريزی – 1381). البته فکر کنم توی يکی دو تا تله تئاتر هم بازی کرده باشه، ولی مطمئن نيستم.
فکر نمی‌کنم مدت زمان زيادی از اجرای اين نمايش باقی مانده باشه، اما از دست ندينش. ساعت 18:30 هر روز (بغير از شنبه‌ها)، سالن چهارسو، مجموعه تئاتر شهر.
[مطلب ستون تئاتر کاپوچينو درباره تئاتر زائر]
[وبلاگ تئاتر زائر]

پی‌نوشت: راه‌انداختن وبلاگ و سايت برای يه تئاتر اتفاق پسنديده‌ايه ولی چه خوبه که گروه پرچين که اينقدر فعاله و کاراش درست و حسابيه (امسال توی جشنواره دو نمايش «بی شير و شکر» و «اسم» از اين گروه روی صحنه رفت) يه سايت به اسم خود گروه راه بندازه و به اطلاع‌رسانی درباره فعاليت‌های گروه بپردازه.
مثل اينکه بی‌مهری‌های مسوولان باعث شده که جمعه 8اسفند آخرين شب اجرای اين نمايش باشه، فقط سه شب زمان داريد برای ديدن «زائر».

TrackBack