« توی تاريکی راه نرو | Main

اغراق، نه افراط

در مورد سر و صداهايی که اين‌روزها اطراف چند کاريکاتور راه افتاده، ترجيح می‌دادم ـ و می‌دهم ـ که سکوت کنم و چيزی نگويم. اما در اين بين از چيزی که بيش از همه می‌ترسيدم اين بود که نکند چوب حرکت غيرحرفه‌ای فلان همکار فرنگی را، کاريکاتوريست‌های اين‌سوی دنيا بخورند. هنوز هم می‌ترسم از اينکه آرام آرام کاريکاتور به‌عنوان يک هنر و وسيله‌ی استهزا و توهين شناخته شود، مخصوصا در ذهن عامه‌ی جامعه. امروز هم که اين جمله را در وبلاگ يک دوست روزنامه‌نگار ديدم ترسم بيشتر شد:
"هر چند کاریکاتور کارش افراط است و به آزادی مطبوعات در اروپا هم باید احترام گذاشت، اما به نظر من این کاریکاتور باز هم عبور از همان خط قرمز است و نمی تواند قابل قبول باشد..." [+]

باور کنيد کار کاريکاتور "افراط" نيست، بلکه "اغراق" است. البته "کار"ش هم نيست، "نوع نگاه"‌‌ش اين‌ست، همان‌طور که روزنامه‌نگارها نگاه‌شان بی‌طرفانه‌ست و کارشان خبررسانی. حداقل از دوستان مطبوعاتی اين انتظار می‌رود که تفاوت اين دو واژه را بدانند. در مورد علت آن ترسم هم فکر می‌کنم نيک‌آهنگ بهتر توضيح داده است.

TrackBack