« آقای مصفا، غلط کرديم! | Main | لعنت به اين کثافت‌ها »

مصائب جوليا بودن

بعضی فيلم‌ها هستند که فيلمِ بازيگرند، يعنی انگار ساخته شده‌اند تا يک بازيگر خودش را نشان بدهد و هنرش را به رخ بکشد. Being Julia هم برای آنت بنينگ (Annette Bening) همين وضع را دارد و او در نقش يک بازيگر معروف دوران طلايی تئاتر انگليس ـ همان‌ها که جمله‌ی معروف "يک بازيگر واقعی هيچ‌وقت وارد سينما نمی‌شود" را هر روز صبح زمزمه می‌کردند ـ آنچنان درخشان جلوه می‌کند که تمام نقش‌های مکمل فيلم زير سايه‌ی او قرار می‌گيرند.
درکنار هنرنمايی آنت بنينگ، پايان غيرمعمول و البته لذت‌بخش فيلم هم خيلی خوب از کار درآمده، يعنی کارگردان و نويسنده در طول فيلم آن‌قدر خوب و حساب‌شده زمينه‌چينی کرده‌اند که در انتهای داستان، رذالتی که جوليا از خودش نشان می‌دهد و انتقام سختی که از بازيگر مقابلش بر روی صحنه می‌گيرد به‌شدت دوست‌داشتنی از کار درآمده و شايد با کمی اغماض بتوان آن را با پايان‌بندی فراموش نشدنی Dogville مقايسه کرد.

در ضمن آنت بنينگ چهره‌ی عجيب و منحصربه‌فردی هم دارد که با مهارت مثال‌زدنی آن را کنترل می‌کند. اگر فيلم را ببينيد متوجه می‌شويد که چه هنرمندانه و به‌موقع هم زيبايی زنانه‌اش را به‌نمايش می‌گذارد و هم لحظه‌ای بعد پير و شکسته‌شدن نقش‌اش را به‌تصوير درمی‌آورد. در ميان هم‌نسلان آنت بنينگ تنها مريل استريپ اين روزها چنين قدرتمند بر پرده حاضر می‌شود.

TrackBack