اگر هنوز آن ستون «از صبح تا شب» همشهری را داشتم، شک ندارم که در این یک‌ساله حسابی برای «مردم ایران، سلام» نوشابه باز می‌کردم. برنامه‌ای که به‌نظرم جدی‌ترین و قابل تامل‌ترین محصول این روزهای تلویزیون دولتی‌مان‌ست. نمونه‌ی نادر و موفقی از ساخت یک برنامه‌ی روزانه و ترکيبی، که هم ريتم خوبی دارد، هم سر و شکل مرتب و جذابی دارد، هم حرف برای زدن دارد و بعد از يک سال حضور روزانه، هنوز به تکرار نيفتاده است.

از این حرف‌های کلی که بگذريم، به‌نظرم جذابيت و موفقيت برنامه کاملا وابسته به مجری‌ـ‌‌طراحش است. رضا شهیدی‌فر به‌نظرم برخلاف مجری‌های معروف‌تر و پر سروصداتری مثل فرزاد حسنی و رضا رشیدپور، هم سواد و آگاهی خوبی برای گرداندن یک برنامه‌ی 150 دقیقه‌ای روزانه دارد و هم به تمام اجزای برنامه‌ش مسلط است. منظورم این‌ست که فقط خودش را محدود نکرده به نشستن جلوی دوربین و حرف زدن و خودش را نشان دادن، بلکه هم دکور برنامه را با سلیقه‌ش هماهنگ کرده، هم گرافیکش را، هم محتوای بخش‌های مختلف را و هم مجریان آن بخش‌ها را. (اگر واژه‌ی "مولف" این‌قدر دستمالی شده نبود، احتمالا از ترکيب "مجری مولف" برایش استفاده می‌کردم.) و چیزی که به‌نظرم در برنامه‌های تلويزيونی ايران هميشه مغفول می‌ماند و اینجا ارج و قرب یافته؛ ريتم.

ورای اینها، "صداقت" آدم‌های برنامه به‌نظرم بيشترين کمک را به پرمخاطب شدن آن کرده. توضيح اين قسمت خيلی کار آسانی نيست ولی فکر می‌کنم اگر يک مخاطب فارسی‌دان را از آن سر دنيا بياوريد اينجا و بنشانيد جلوی تلويزيون، بی هيچ پيش‌زمينه‌ای، به محمدعلی اينانلو و اسماعيل ميرفخرايی راحت‌تر می‌تواند اعتماد کند تا مثلاً فرزاد حسنی.

[نوشته‌ی بهمن درباره‌ی اين برنامه]
[سيمای چند صدايی | روزهای سکوت]