اصلاً علاقه‌ای ندارم این مطلب شبیه آن غرهای روزمره‌مان که وقتی چیزی خلاف میل‌مان رخ می‌دهد، نثار زمین و زمان می‌کنیم، باشد، فقط می‌خواهم بگویم حس مزخرفی داشتم وقتی یکی از آثار برگزیده‌ی اولین و تنها سمپوزیوم مجسمه‌سازی تهران را در میدان شعاع دیدم که مفتخر شده بود به یک یادگاری زیبا از یک عزیز هم‌وطن با اسپری قرمزرنگ. و امروز که ماجرا را به برگزارکننده‌ی همان سمپوزیوم گفتم و سکوت غم‌انگیزش را دیدم، حس مزخرفم بیشتر شد.

آن مجسمه‌ی حالا دیگر تبدیل به اینستالیشن شده، نامش پیش از این «خورشید تمدن» بود و وارول توپاج (اهل ترکیه) آن را طراحی و ساخته بود. فقط امیدوارم دیگر هیچ‌وقت گذرش به تهران و میدان شعاع نیفتد که بی‌شک حس مزخرفش با حس مزخرف من متفاوت خواهد بود.