خوشبختانه چند روز پيش تونستم بالاخره «گاوخونی» مدرس صادقی رو بخونم. کتاب عجيبی بود، مخصوصا نثرش که به‌شدت حس يه فضای وهم‌آلود ميان خواب و بيداری رو القا می‌کنه. يکجوری داستان روايت می‌شه که انگار نويسنده (يا راوی داستان، چون سرتاسر داستان از زبان اول شخصه) بدون هيچ فکر قبلی و بدون منظم کردن افکارش فقط شروع کرده به حرف زدن و در 95صفحه کل زندگيش رو توی ذهنش در مرز خواب و بيداری دوره کرده. فقط حيف که اول فيلم افخمی رو ديدم و بعد کتابو خوندم. پيشنهاد می‌کنم قبل از ديدن فيلم، کتابو بخونين.
اين قسمت از کتاب (و البته فيلم) هم برام خيلی عجيب غريب بود:
"... من آرزو داشتم پدرم...
من آرزو داشتم پدرم...
من آرزو داشتم پدرم می‌مرد.
و حالا که مرده بود ديگه هيچ آرزويی نداشتم..."

ديروز يه مطلبی در شرق چاپ شده بود که ترجمه ای بود از مطلبی درباره کيل بيل به قلم دنيل مندلسون. اين تيکه اش خيلی جالب بود برام:
"...ديدن فيلم هاي تارانتينو و بيش از همه بيل رو بكش مانند آن است كه در اتاقي با آدمي گير افتاده باشيد كه لحظه اي از حرف زدن در مورد تكه هاي باحال فيلم هايي كه ديده است دست برنمي دارد. اگر شما هم جنون او را داشته باشيد اين اتفاق سرگرم كننده اي است، وگرنه او به نظرتان آدم كسل كننده اي خواهد آمد."
[متن کامل]