تجربه "رای باز" پارسال که منتهی به يه افتضاحی به اسم "عاشق مترسک" شد، نمی‌ذاره خيلی راحت و صريح بگم "بوتيک" فيلم خوبيه. اما مطمئنا ارزش يکی دو بار ديدن رو داره. بزرگترين حسن فيلم، جزئياتشه و اينکه نه زياده‌گويی می‌کنه و نه کم‌گويی. هيچ نيازی نيس که نصف فيلم رو به اين اختصاص بده که جهان از کجا اومده، چرا پيش خانواده‌اش نيس، پدر و مادرش کجان، با داود و بهزاد و دکتر چجوری رفيق شده و... اما از جايی که داستان شروع می‌شه همه چی رو بموقع و بجا تعريف می‌کنه و در اين مسير ديالوگ‌های حساب‌شده‌ای که بوتيک داره خيلی کمکش می‌کنه.
فيلم به‌شدت تلخه و سياه. همه شخصيت‌ها و کاراکترها توی کثافت دارن زندگی می‌کنن. اصلا جامعه‌ای که توش داستان روايت می‌شه مثل يه چاه فاضلاب می‌مونه و اگه کسی مثل جهان کمتر توی کثافت‌ها قاطی شده‌باشه، اون هم پايين کشيده می‌شه. (نگاه کنين به آخرين صحنه فيلم که جهان درون آسانسور، توی سياهی فرو می‌ره.) نمی‌دونم اين تلخی مفرط حسن فيلمه يا عيبش، ولی خيلی اغراق شده‌اس هرچند که باورپذيره. از طرفی مساله‌ای که به‌شدت به نماهای فيلم ضربه زده فيلمبرداری ديجيتالشه که توی تبديل به نگاتيو کاملا از بين رفته، مخصوصا توی اين فيلم که نعمت‌اله با استفاده از رنگ‌ها و نورهای خاص سعی در کثيف و تاريک نشون دادن محيط داره، شفافيت تصاوير ديجيتال توی ذوق می‌زنه.
بازی‌های فيلم هم بد نيس، زوج گلشيفته و گلزار با اينکه يادآور يک افتضاح تاريخی به اسم "زمانه" ان اما بد بازی نمی‌کنن، همينکه گلزار مثل کارهای قادری غيرقابل تحمل نيست و وسط فيلم گيتار دست نمی‌گيره، خيلی خوبه. گلشيفته هم نقش يه دختر ملنگ رو بد بازی نمی‌کنه و جاهايی هم مثل صحنه دعوا روی پل عابر خيلی خوبه، ولی هنوز با گلشيفته "درخت گلابی" فاصله زيادی داره. رضا رويگری هم در يکی از معدود حضورهايش در سينمای اين سال‌ها يکی از ماندگارترين نقش منفی‌های تاريخ سينمای ايران رو تصوير می‌کنه ...و علی علايی و لاک‌پشت‌هايش!
بی‌توجه به پوستر مسخره فيلم، فيلمو توی سالن يک سينما فلسطين ببينين...
[مصاحبه خسرو با حميد نعمت‌اله درباره بوتيک – در شرق]