ديشب دوباره به اصرار يک دوست نازنين، رفتم "ديوانه ای از قفس پريد" رو ديدم. مشکل عمده فيلم به نظرم ديگه ديالوگهاش و خط روايی داستانش نيس، مشکل فيلم اينه که سينما برای معتمدی هدف نيس، وسيله اس. يعنی ميخواد اين حرفها رو به هر نحوی بزنه و براش مهم نيست که خيلی پايبند قواعد مديومی که انتخاب کرده، باشه. چند روز پيش جام جم تيتر جالبی برای اين فيلم زده بود : " فيلسوفی که می خواست فيلمساز باشد! " معتمدی با اينکه آخرين فيلمش با "هبوط" و "زشت و زيیا" خيلی تفاوت داره، اما هنوز نتونسته از فضای فلسفی اون دو تا جدا بشه.
راستی دقت کردين آخرش يه مايه هايی شبيه "اديسه فضايي" کار کرده؟ صدای گريه بچه ای ( که به گفته خودش حاصل آميزش مجدد جامعه – يلدا – و ارزش ها – روزبه – است ) آخر فيلم شنيده ميشه، به نوعی يادآور آخر اديسه فضاييه که اون جنين رو می بينيم روی تخت قرار گرفته و نويددهنده قرار گرفتن انسان در پله ای بالاتر است. بهرحال از ماه من تا ماه گردون، تفاوت از زمين تا آسمانست... :))
ولی مجيد انتظامی کولاک کرده با اين موسيقی. معرکه بود استاد.
درضمن عده ای عقيده دارن که فيلم درباره بچه دار نشدن روزبه و يلداست که اون صدای بچه هم نشون ميده آخرش اينا بچه دار ميشن! جل الخالق!

چند روز پيش "پيانو" رو ديدم. فيلم عجيب غريبی بود. بايد دوباره ببينمش.