Closer فيلم خيلی ساده‌ای‌ست. درواقع هرچه که دارد از شخصيت‌پردازی‌های حساب‌شده‌ی فيلم‌نامه‌اش است و بازی‌های خوب بازيگرانش و البته کارگردانی که بلد بوده از هر دوی اينها درست استفاده کند. ماجرای فيلم درباره‌ی دو مرد انگليسی و دو زن امريکايی‌ست که در لندن اين سال‌ها به‌هم رسيده‌اند و با هم روابط عاطفی برقرار می‌کنند، عاشق می‌شوند، خيانت می‌کنند، دروغ می‌گويند، برای هم اعتراف می‌کنند، برمی‌گردند و باز می‌روند...
راستش را بخواهيد اين‌قدر ماجرای فيلم احساسی‌ست و برپايه‌ی روابط بين آدم‌ها شکل گرفته که با يک بار ديدن فيلم نمی‌شود به‌سادگی درباره‌ی آن نوشت. اما در همين بار اول هم معلوم است که فيلم مديون فيلم‌نامه‌اش است که در اين زمان نزديک به دو ساعت و اين ريتم کند کم نمی‌آورد و تا آخرين لحظه‌ی فيلم چيزی برای رو کردن دارد.

جايی در اواخر فيلم جود لا به ناتالی پورتمن می‌‌گويد که ما آدم‌ها بدون صداقت فرقی با حيوان‌ها نداريم، يا چيزی شبيه به اين. تمام داستان و ماجرای فيلم درباره‌ی همين تک‌جمله است.
[سايت رسمی فيلم]

پی‌نوشت: کلايو اوون به‌نظرم يکی از ماندگار نقش مکمل‌های اين چند سال را خلق کرده است و مورگان فريمن ـ با تمام علاقه‌ای که به او دارم ـ بايد در Million Dollar Baby خيلی فراتر از انتظار ظاهر شده باشد تا نگويم اسکار حق‌اش نبوده. هرچند که با توجه به اسکار عجيب و غريب امسال بعيد نيست اينجا هم اعضای آکادمی از سر لطف به فيلم ايستوود نگاه کرده باشند.