کتاب آخر مدرس‌صادقی رو قبل از اينکه با صفت‌هايی مثل خوب يا بد يا متوسط بشه ارزش‌گذاری کرد، بايد گفت کتاب عجيبيه. روبه‌رو شدن شهاب‌الدين سهروردی و صلاح‌الدين ايوبی در دمشق اين سال‌ها و ارتباط‌شون با گروهک‌های فلسطينی و پاکستانی، دو هزار ساله بودن‌شون و صحبت کردن از اينکه چند سال ديگه چه‌جوری و در اثر خيانت چه کسی کشته می‌شن و يا اينکه آخرين باری که به دمشق اومدن، دمشق اصلا اين شکلی نبوده و همه با اسب و شتر طی طريق می‌کردن و... در نگاه اول ايده‌ی عجيب و جالبيه و حتی يه جاهايی منو ياد مرشد و مارگريتا انداخت. با اين حال ديدار در حلب هم مثل من تا صبح بيدارم در حد و اندازه‌های آثاری مثل گاوخونی يا شريک جرم و شاه‌کليد نيست اما با اين‌حال مثل اکثر کارهای نويسنده‌ش خوش‌خوانه و خسته‌کننده نيست.
ديدار در حلب تازه منتشر شده و حدود يه هفته پيش که کتاب رو از کتاب‌فروشی نشر مرکز خريدم هنوز توی کتاب‌فروشی‌های ديگه توزيع نشده بود و در نتيجه اگه کتاب رو می‌خواين بايد به فروشگاه نشر مرکز بريد؛ خيابان فاطمی، خيابان باباطاهر.

نمايشنامه‌ی «داستان خرس‌های پاندا به‌روايت يک ساکسيفونيست که دوست دختری در فرانکفورت دارد» رو هم بالاخره خوندم؛ نوشته‌ی عجيب و جذاب ماتئی ويسنی‌يک که يکی دو سال پيش هم به کارگردانی تينوش نظم‌جو به‌روی صحنه رفته بود. کتاب کوچک و جالبی‌ست که به چاپ چهارم هم رسيده و ناشرش هم نشر ماه‌ريزه.
نمی‌دونم چه‌جوری برای اين کتاب تبليغ کنم، فقط پيشنهاد می‌کنم حتما بخونيدش.

فيلم‌نامه‌ی سرگيجه با ترجمه‌ی پرويز دوايی از مجموعه‌ی صد فيلم‌نامه‌ی نشر نی رو هم دو سه هفته پيش خوندم. جدای از اينکه سرگيجه (Vertigo) به‌خاطر تم عاشقانه‌ای که داره در بين کارهای هيچکاک اثر متفاوتيه، خوندن فيلم‌نامه با ترجمه‌ی پرويز دوايی هم لذت خاصی داره، اگرچه همون‌طور که خودش گفته حداقل بايد فيلم رو يه بار ديده باشيد تا از خوندن فيلم‌نامه‌ش لذت ببريد.