خوشبختانه ديشب تونستم به لطف دوستان پرچينی، نمايش «مرغ دريايی من يا چخوف‌ ـ ‌ساد» رو در آخرين شب از هفته‌ی چخوف ببينم.
از نمايش خوشم اومد؛ اول به‌خاطر خود چخوف و متن جذاب نمايش و دوم هم به‌خاطر انرژی بسيار زيادی که بازيگران و گروه اجرا کننده روی صحنه صرف کردند (مخصوصا بهناز جعفری و سينا رازانی). داستان در يک تيمارستان می‌گذره، جايی که چند بيمار روانی نمايش‌گونه‌ای رو به کارگردانی پرستار‌شون (ماشا) اجرا می‌کنن؛ نمايشی درباره‌ی يک نمايشنامه‌نويس جوان (ترپلف)، مادرش (آرکادينا)، يک نويسنده‌ی معروف (تريگورين) و يک دختر (نينا). نکته جالب‌تر اين بود که توی نمايش دوم هم يه نمايش ديگه توسط ترپلف دربرابر چشمان مادرش و تريگورين (که آرکادينا شيفته‌ی اوست و ترپلف از او متنفر است) اجرا می‌شه تا به مادرش ثابت کنه که او هم نمايشنامه‌نويس خوبی‌ست، چون آرکادينا معتقده زندگی بدون تياتر امکان نداره.
در واقع مرغ دريايی... از سه نمايش تو در تو تشکيل شده بود که بعضی لحظات مرز پررنگی بين‌شون نمی‌شد ديد و داستان‌ها با هم فاصله‌ی زيادی نداشتند.

اون‌طور که به‌نظر می‌رسه محمد رحمانيان فعلا قصد اجرای عمومی اين نمايش و همين‌طور نمايش اسم (که در جشنواره سال گذشته اجرا شد) رو نداره و از شرکت در جشنواره‌ی امسال و اجرای «فنز» هم به‌خاطر کمبود وقت انصراف داده. اين روزها هم فقط در حال تمرين «آواز قوی آنتون چخوف» به‌همراه حبيب رضايی و مهتاب نصيرپور و سينا رازانی‌ست که قراره از هفته‌ی بعد در تالار سايه اجرا بشه.
مرغ دريايی... هم همون‌طور که گفتم جزو نمايش‌هايی بود که در طول هفته‌ی گذشته به‌منظور بزرگداشت يکصدمين سالمرگ چخوف در تالار سايه و فقط در دو اجرا روی صحنه رفت.

[ديدن مرغ‌ دريايی در شب يلدا - مطلب پرستو درباره‌ی نمايش]
[مصائب يک خبرنگار آی‌تی در ميان عکاسان تئاتر! - ندا دهقانی]
[عکس‌های نمايش - آرش]

راستی از آخر اين هفته هم «حرفه‌ای‌ها: يک کمدی غمگين» (بابک محمدی) در تالار قشقايی و همين‌طور «هی مرد گنده گريه نکن» (جلال تهرانی) از اوايل هفته‌ی آينده در تالار اصلی روی صحنه می‌روند که به‌شدت توصيه می‌کنم هيچکدوم رو از دست ندين مخصوصا که به‌خاطر نزديکی جشنواره، مدت زمان کمتری روی صحنه خواهند بود. اگه قسمت شد توی اين يکی دو روز از هر دو نمايش بيشتر می‌نويسم.