«شکلک» يکی از بهترين نمايش‌هايی‌ست که در اين چند ساله ديده‌م. يک داستان جذاب با شيطنت‌های فرمی و ديالوگ‌های بی‌نظير. داستان درباره‌ی بچه‌ای‌ست که نطفه‌ش سال‌ها پيش بسته شده و حالا در مخروبه‌ای، ميان گذشته و حال، زاده می‌شود. اما آن چيزی که نمايش‌نامه را برای من جذاب کرده نه اين پيام‌های پنهانی اثر و بازيگوشی‌های فرمی نويسنده و کارگردانش، که ديالوگ‌های جان‌دارش است. آن هم ديالوگ‌هايی با سبک و سياق تهران قديم که ديگر در اين سال‌ها به لطف سريال‌ها و فيلم‌های بی‌بنيه، حسابی دست‌مالی شده‌اند و جذابيت‌شان را از دست داده‌اند. اما «شکلک» عمده‌ی جذابيتش را مديون همين ديالوگ‌های پينگ‌پنگی‌ش است.

"عاليه: ننه‌هه قبل زاييدن اين ريقو سر کشيد. اما بعد همچی که ننه‌هه رو با اين هوا شکم خواستن بتپونن توی گور، يکهويی ناغافل ونگ حسن رفت هوا.
حسن: لاجون بودم، قد يه گرمک گنديده، فسقل و بی‌نفس... يک کلوم گورزاد بودم. نکير اذون خوند توی گوشم، منکر شيرم داد.
عاليه: [می‌خواند.] نکير و منکر که اومد، فوتی تو چشش کن؛ نکير و منکر که اومد، نخودچی پيچش کن.
حسن: باباهه دو بامبی کوبيد فرق سرش.
عاليه: همچی که کله‌ش عينهو هندونه‌ی لب‌شکری قاچ خورد.
حسن: آخرِ ترياکی‌های محل بود. خوش خوشانش اين بود که با انبر منقل بيفته به جون من.
عاليه: [در قالب پدر حسن] واسه چی گور به گور شدی از اون گور اومدی به اين گور؟"

علاوه بر اين به‌نظرم بار زيادی از موفقيت و ماندگاری «شکلک» در بازی پانته‌آ بهرام در نقش "عاليه کچل" است و بعيد می‌دانم عکس‌هايی هم که از اجرا در متن نمايش‌نامه گنجانده شده بتواند کمک زيادی برای انتقال آن حس به خواننده‌ای که اجرا را از دست داده، بکند. راستش حالا که بيشتر فکر می‌کنم می‌بينم ديالوگ‌های عاليه را بدون آن لحن جذاب بهرام و بازی‌هايی که با دست‌ها و صورتش می‌کرد، نمی‌شود خواند.