قبلا توی يکی دو تا مطلب درباره سايت‌های کاريکاتوريست‌های ايرانی نوشته بودم که در غياب سايت‌های خبری و اطلاع‌رسانی کاريکاتور در ايران، هادی حيدری با سايت شخصی‌اش خوب تونسته جای خالی چنين رسانه‌هايی رو پر کنه. در حالی‌که ايران‌کارتون (سايت خانه کاريکاتور) با زحمت‌های مسعود شجاعی سعی می‌کنه زنده بمونه و حداقل در بين بازديدکننده‌های خارجی اعتباری (هرچند ناچيز) کسب کنه، هادی‌تونز به‌خوبی تونسته خودش رو در بين مخاطبان داخلی جا کنه. اما فکر می‌کنم يه سری چيزها هست که اگه حل نشه نمی‌ذاره هادی‌تونز از اين سطح بالاتر بره...
مسئله‌ای که از اولين روزهای افتتاح سايت هميشه برای من آزاردهنده بود مرز ميان سايت شخصی و يه سايت تخصصی-خبری بود. هادی‌تونز معلوم نيست کجای اين مرزبندی قرار می‌گيره. نمی‌خوام بگم اين بده که هادی اخبار دور و برش رو پوشش می‌ده يا کميک استريپ مانا و بزرگمهر رو می‌ذاره روی شبکه، که اتفاقا با تنبلی‌ها و بدقولی‌های اين دو نفر کار بزرگی هم می‌کنه! اما هويت سايت زير سوال می‌ره. مثلا خيلی از مطالب و تحليل‌هايی که توی سايت نوشته می‌شه اصلا به‌درد يه سايت شخصی نمی‌خوره يا حداقل سر جای خودش قرار نگرفته، خيلی از اونها رو می‌شه در قالب يه وبلاگ منتشر کرد که هم اين خبرها و مطلب‌ها رو پوشش بده و هم قالب شخصی سايت حفظ بشه.
ظاهر سايت رو حسن کريم‌زاده خوب نقد کرده اما يه مسئله‌ای که توی صفحه اول (که ويترين سايته) آزاردهنده است اسکرولی عرضی صفحه‌ست که به‌خاطر اون بنرهای بالای صفحه ايجاد شده و صفحه رو به‌هم ريخته. اصلا نه توی صفحه اصلی و نه توی صفحات داخلی نبايد گذاشت اسکرول عرضی پديد بياد. از طرفی اين رد شدن تيترها از سمت چپ به سمت راست ديگه خيلی منسوخ شده و ديگه کمتر جايی (به‌جز يه سری از اين سايت‌های ايرانی) می‌شه ديد.
ولی با همه اين مسائل همت هادی توی راه‌انداختن و به‌روز رسانی تقريبا مرتب‌ سايت جای تقدير داره. اميدوارم بقيه کاريکاتوريست‌ها هم بفهمند که يه سايت کوچولوی شخصی از نان شب هم واجب‌تره.
[چند مطلب درباره يک‌سالگی هادی‌تونز]

پی‌نوشت: قرار بود يه مطلب برای سالگرد هادی‌تونز بنويسم و برای خود هادی بفرستم تا توی سايت بگذاره، اما تداخل‌اش با اين امتحان‌های لعنتی (که بالاخره امروز تموم شد) فرصتی بهم نداد.
همه اين‌ها رو برای اين نوشتم که دوست دارم هادی‌تونز روزبه‌روز بهتر بشه...