اين هفته سينما چهار "جنون" (Frenzy) ساخته هيچکاک رو نشون داد. با اينکه نسبت به آثار درجه يک استاد فيلم چندان مطرحی به‌حساب نمی‌آد اما هنوز هم نسبت به آثار ديگران ارزش‌های بسياری داره و نمی‌شه ازش به‌سادگی گذشت.
با يک داستان پيش پا افتاده و معمولی توی جنون مواجه‌ايم اما قدرت کارگردانی هيچکاک و توانايی بالايی که در جذب مخاطب داره اينجا هم حرف اول می‌زنه. مثلا توی "پنجره عقبی" (Rear Window) نيم ساعت اول داستان فقط مقدمه است و معرفی شخصيت‌های ماجرا و بدون اينکه هيچ اتفاقی بيوفته دو سه روز کسل‌کننده و کند برای شخصيت اول داستان می‌گذره اما نحوه داستان‌گويی هيچکاک با بيننده کاری می‌کنه که نتونه از صندلی بلند بشه.
قاب‌بندی‌ها و تراولينگ‌های فيلم‌های استاد هم که نيازی به حرف زدن نداره، اما توی جنون يک صحنه است که فکر می‌کنم از ماندگارترين لحظات تاريخ سينماست؛ جايی که راسک دوست دختر بلينی را با خودش به خونه‌اش می‌بره تا به قتل برسونه و وقتی وارد خونه می‌شن دوربين با يک حرکت به سمت عقب مسيری که با اونا تا دم در آپارتمان طی کرده رو برمی‌گرده تا آن‌طرف خيابان. علاوه بر اينکه در اين لحظات توی ذهن تماشاگر فقط صحنه‌های قتل و کشته شدن دختر تصور می‌شه يک‌جور پشيمانی و ندامت هم توی اين صحنه موج می‌زنه، اينکه ما به‌عنوان دانای کل (که قاتل رو می‌شناسيم و چند دقيقه پيش کشته شدن يکی ديگه به دستش رو ديديم) نتونستيم کاری برای قربانی جديد قاتل انجام بديم و يک‌جورهايی خودمون رو توی مرگش سهيم می‌دونيم.
پيشنهاد می‌کنم اگه وقت دارين حتما چند تا از فيلم‌های شاخص استاد رو ببينين؛ فيلم‌هايی مثل "سرگيجه" (Vertigo)، "پنجره عقبی" (Rear Window)، "شمال از شمال‌غربی" (North By NorthWest) و "روح" (Psycho).