■ پيشنهاد اولم «بادی که بر مرغزار می‌وزد» (The Wind That Shakes the Barley) است؛ آخرين فيلم کن لوچ و برنده‌ی نخل طلای 2006. داستان فيلم درباره‌ی دشمنی قديمی ميان ايرلندی‌ها و دولت مرکزی بريتانياست. يک داستان سياسی واقعی که حتی اگر فيلم را نبينيد می‌توانيد حدس بزنيد که طرف کدام جبهه را می‌گيرد. فيلم به‌شدت تلخ است و صريح و شايد تا حدودی برای مخاطب عام، آزاردهنده. اما آن چيزی که باعث شده فيلم در دام شعارهای سياسی خودش نيافتد و با نمونه‌های سخيفی مانند آثار مايکل مور تفاوت داشته باشد احترامی‌ست که نويسنده نسبت به جان و زندگی تک‌تک آدم‌های ماجرا، حتی فرعی‌ترين شخصيت‌های داستان، داشته. بزرگ‌ترين و اصلی‌ترين نتيجه‌ی ديدن چنين فيلم‌هايی اين‌ست که می‌فهميم می‌توان از سينما به‌عنوان رسانه و بلندگو استفاده کرد، اما شعور مخاطب را زير پا نگذاشت. شب‌ها ساعت 9:30 اگر يک سری به سينما فرهنگ بزنيد می‌توانيد فيلم را ببينيد.

■ پارسال که آن ستون روزانه‌ی «از صبح تا شب» را برای ايرانشهر می‌نوشتم يکی از پيشنهادهای ثابت هر روزه‌م مجموعه‌ای بود به‌نام «نيمکت» که محمد رحمانيان آن را ساخته بود. حال و هوايش هم کاملا تئاتری بود، با داستان‌هايی که تنها وجه اشتراک‌شان يک پارک و يک نيمکت بود. غرض اينکه همين جناب محمد خان رحمانيان امسال هم دوباره مجموعه‌ای ساخته در همان حال و هوا با عنوان «توی گوش سالمم زمزمه کن». اگر ساعت 8:30 هر شب يک سری به شبکه‌ی اول بزنيد می‌توانيد تماشايش کنيد. لازم‌ست بگويم که خودم سعی می‌کنم حتی يک قسمتش را هم از دست ندهم؟

■ «نشر مشکی» مجموعه‌ای دارد با نام «چندتايی‌ها» که کتاب‌های جيبی و کم‌حجم و ارزانی هستند و معمولا در بين‌شان می‌توانيد داستان‌های کوتاه شاهکاری را پيدا کنيد که جای ديگری پيدا نمی‌شوند. اما جدا از اينکه خواندن اين داستان‌های کوتاه‌کوتاه يک‌جور لذت فرازمينی دارد، ورق زدن و تماشا کردن اين کتاب‌ها، يک حظ بصری هم عايدتان می‌کند که از خوش‌سليقگی ساعد مشکی (گرافيست و مدير انتشارات) می‌آيد.
پيشنهاد اولم هم از ميان اين مجموعه، «گلوله» است؛ مجموعه‌ای از داستان‌های مينی‌مال که اسداله امرايی آنها راگردآوری و ترجمه کرده.