«... کف پياده‌روها، پُر از تُف بود. هر که هر جا که دلش می‌خواست تُف می‌انداخت و هيچ‌کس هم عين خيالش نبود. ديده بود بعضی‌ها بينی‌هاشان را هم توی دست‌شان خالی می‌کردند و دست دماغی‌شان را می‌ماليدند به تنه‌ی درخت‌های کنارِ پياده‌رو يا به ديوار و يا به پشت شلوار خودشان. اين همه اصرار به تُف کردن به نظرش عجيب بود، يک عادت تازه بود. يادش نمی‌آمد بيست و چند سال پيش هم مردم ايران چنين علاقه‌ی مفرطی به تُف کردن داشتند يا نه.»

آب و خاک | جعفر مدرس‌صادقی | صفحه 150

[خسته... | آرش]
[مرثيه‌ای برای يک شهر | خداداد]