اينروزها همدم من شده اين اوهام. مخصوصا کار جديدشون "حافظ عاشق است" که زندگی می کنم باهاش. از کاست قبليشون هم با "درويش" خيلی حال می کنم. واقعا حيفه چنين گروه خلاقی برای ادامه فعاليت مجبور شده از کشور خارج بشه... ياد تيتر ديروز صفحه آخر شرق افتادم: " ای حافظ، تو همه جا را گرفته ای، سنت را، مدرنيته را" واقعا در اوهام نمود داره اين جمله، چه کسی فکر می کرد غزليات حافظ با راک آلترناتيو اينقدر معرکه مَچ بشه؟

چند وقت پيش يادمه که بهرام عظيمی عزيز به نکته جالب و بامزه ای درباره شرکت در جشنواره های کاريکاتور اشاره کرد، با يه نگاه سطحی به برندگان سالهای دور و نزديک جشنواره معتبر گفت که برای کشورهای شرق آسيا (مثل ژاپن و کره که در زمينه کاريکاتور خيلی فعالند) اجرا خيلی مهم نيس، اصل سوژه اس. بارها ديديم که اجراهای فوق العاده ضعيف (و بعضا افتضاح) تونستن جايزه های هنگفت يکی دو ميليون ينی "يوميوری شيمبون" رو ببرن، اما برای اروپا (مخصوصا ايتاليا که سالی 4-5 تا جشنواره درست و حسابی داره) اجراهای قوی بسيار مهمتر از سوژه هستند...
ميخوام برسم به اينکه هنوز متوليان سينمای ايران به درک و شناخت مناسبی از سليقه اعضای آکادمی اسکار نرسيدن و اين چند ساله هر فيلمی رو معرفی کردن، از پيش باخته بوده. اگرچه خيلی "نفس عميق" رو دوست دارم، اما تقريبا مطمئنم که اسمش بهيچ وجه در بين پنج نامزد نهايی هم قرار نمی گيره چون کوچکترين نشانه ای از علايق آکادمی توش پيدا نميشه.
::مطلب سينمای ايران کاپوچينو در همين باره
راستی چرا وقتی يه عيديه اين تلويزيون دولتی ما هول ميشه و فيلمهای روی پرده هاليوود رو نشون ميده؟ "جانی اينگليش" رو که هنوزم روی پرده است و حدود 2-3 ماه پيش اکران شد، يکشنبه شبکه تهران نشون داد! دوبله و ترجمه اش افتضاح بود ولی فعلا رکورد دار است در سرعت حرکت از پرده به تلويزيون ايران! اگه اشتباه نکنم اين رکورد پيش از اين در اختيار "هری پاتر و تالار اسرار" بود... به اميد روزی که فيلمهای هاليوودی رو پيش از اکران تو تهران خودمو ببينيم! آمين!