چند روزی عين خوره افتادم به جون هر چيزی که نشانی از تارانتينو و کيل بيل داره و هی از اينور اونور مطلب و نقد و ريويو درباره چهارمين اثر کوئنتين گير ميارم و می شينم به خوندن. ديروز هم که اکران وسيعش آغاز شد، تريلرش رو ديدم و حسابی سايتش رو زير و رو کردم. خيلی ديزاين معرکه ای داره... با اين فلش دوست داشتنی چه کارها که نميشه کرد!
برای هيچ فيلمی اينقدر بی طاقت نبودم تا نسخه های بی کيفيت پرده ايش به دستم برسه، ولی اين کوئنتين يه چيز ديگه اس! نميدونم "سگدانی" Reservoir Dogs رو ديدين يا نه؟ من عاشق نحوه روايتشم! لامصب همش فلاش بکه! تازه نکته جالبش اينجاست اين فيلم، اولين فيلم تارانتينو بوده و با دومين فيلمش، "داستانهای عامه پسند" Pulp Fiction نخل طلای کن رو هم گرفته و بعد Jackie Brown رو ساخته و از 6سال پيش تا حالا هيچ فيلمی نساخته تا Kill Bill . يک فيلم سه ساعته که به اصرار ميراماکس به دو قسمت نود دقيقه ای بدل شده و قسمت دومش هم فوريه 2004 اکران ميشه. همه اينا رو گفتم تا برسم به اين که جون مادرتون اگه کيل بيل به دستتون رسيد، تکخوری نکنين! من هم بازی!
تريلر "ارباب حلقه ها : بازگشت پادشاه" و "انقلابهای ماتريکس" رو هم ديدم. هنوز نسبت به اين تريلوژی برادران واچوفسکی دل چرکينم و عاشق سه گانه پيتر جکسونم!!

امروز همه جا خبر از شيرين عبادی بود و توی همه مطالب و صحبتهايی که درباره اش خوندم، اين نظرسنجی بی بی سی کنار خبرش از همه برام جالبتر بود. از بين 4641 رای دهنده، 85 درصد شيرين عبادی رو مستحق اين جايزه ميدونستن. خيلی خوب بود.