خوشبختانه دوباره «شهرزيبا» در سالن مطبوعات نمايش داده شد و تونستم ببينم. فيلم خوبی بود، همونطور که از اصغر فرهادی انتظار می‌رفت. ترانه هم بعد از 3-4 سال بازگشت آبرومندانه‌ای داره و نقشش رو خوب بازی می‌کنه، قريبيان هم اگرچه مثل «رقص در غبار» غافلگيرکننده نيس، اما خيلی خوبه. و اون پسرک که نقش اعلا رو بازی می‌کنه... فرهادی باز هم نشون داد که در انتخاب نابازيگرها قدرت بالايی داره. ولی يه مشکلی که توی جشنواره امسال خيلی به چشم مياد اضافی بودن بعضی لحظات و بالطبع کند شدن فيلم‌ها در يک سوم پايانيه که شهرزيبا هم اين مشکل رو داره. نمی‌دونم چی شده که امسال همه دوست دارن بالای 100 دقيقه تدوين کنن؟

«مزرعه پدری» خيلی سعی می‌کنه به «سفر به چزابه» نزديک بشه، مخصوصا که به لحاظ مضمونی هم سفری در حال و آينده داره. اما خوب نمی‌تونه داستانش رو روايت کنه و ملاقلی‌پور جاهايی که بايد داستان رو پيش ببره، ضعيف‌ترين لحظات فيلمش رو خلق می‌کنه. اما فيلمبرداری خيلی خوب و اسکوپ بهمراه صدای دالبی در کنار جلوه‌های ويژه‌اش که برای اولين باره می‌بينم اينقدر تر و تميز و واقعی در اومده، از نقاط قوت فيلمه. راستی خيلی حيف شد که وقت نداشتم توی کنفرانس مطبوعاتی آخر شب شرکت کنم، شنيدم ملاقلی‌پور کلی گرد و خاک به پا کرده!

و اما حادثه روز ششم، اکران «Kill Bill» به‌جای «مشت بر پوست» (اين فيلم هطچ ربطی به سرخپوستان ندارد!) بود. نمی‌دونين چه لذتی داره ديدن فيلمی از «کوئنتين مقدس» (!!) روی پرده عريض سينمای استقلال با صدای دالبی. يه جور وجد عارفانه است که بايد تجربه کنين تا بفهمين چی می‌گم!
نمی‌دونين وقتی اوما دست و پای اون کثافتها رو قطع می‌کرد و انگار به جای رگ، شيلنگ گذاشتن توی بدن اينا و خون فواره می‌زد بيرون چه لذتی داشت! موسيقی فيلم که شاهکاره، شايد هم بيشتر. تا حالا نديده بودم اينقدر موسيقی با فيلم هماهنگ باشه. برای دوستانی هم که به پز‌های روشنفکرانه‌شون برخورده که تارانتينو چنين فيلمی ساخته که در ستايش چرت و پرت‌های درجه سه هنگ‌کنگيه، پيشنهاد می‌کنم مصاحبه‌ای که ازش توی شماره 310 مجله فيلم چاپ شده، يه نگاهی بندازن...
[مطلب شيده درباره کيل بيل در ستون سينمای جهان کاپوچينو]