بعد از ده روز فيلم ديدن، امروز ديگه ترجيح دادم نرم سينما و بگيرم تخت بخوابم. البته فيلم خوبی هم توی سينمای مطبوعات نبود که ترغيبم کنه به ديدن، بجز «وعده ملاقات در بلويل» که سانس آخر نمايش داده می‌شه و متاسفانه فکر نمی‌کنم بتونم ببينمش...
ديشب هم اختتاميه جشنواره با اجرای خمسه در تالار وحدت برگزار شد. اصولا فکر می‌کنم خمسه شومن خوبی بايد باشه، اما نمی‌دونم ديشب اجرا چه‌جوری بوده، بايد از دوستانی که رفتند بپرسم...
«مهمان مامان» يه پايان درست و حسابی بود برای جشنواره‌ای خيلی نااميد کننده آغاز شد. انصافا هم به درستی جايزه بهترين فيلم رو گرفت. درويش هم لياقت جايزه بهترين کارگردانی رو داشت، به ثمر رسوندن يه پروژه عظيم در طول 2سال توی ايران کار آسونی نيس اون هم به بهترين شکل ممکن.
اما رادان به نظرم انتخاب مناسبی نبود، اون هم بخاطر «شمعی در باد». نقش‌آفرينی رادان توی ننه گيلانه بمراتب بهتر از بازيش توی شمعی در باد بود، حتی حضور کوتاهش در اواخر گاوخونی خيلی حرفه‌ای‌تر و سنجيده‌تر از شمعی در باد بود. با هه اينها و با اينکه فکر می کنم بازغی در دوئل انتخاب بهتری بود اما پيشرفت قابل ملاحظه رادان رو نمی‌شه ناديده گرفت، پيشرفتی که گلزار هم در بوتيک تا حدی از خودش نشون داد.
گوهر خيرانديش هم اينقدر توی «رسم عاشق‌کشی» عالی بود که می‌شه بازی‌های مسحور کننده معتمدآريا و گلاب آدينه رو ناديده گرفت و بگم حق به حقدار رسيد.
توی بخش بين‌الملل هم تا جايی که ممکن بود سعی کردن از «گاوخونی» تقدير و تشکر کنن و بنوعی برخوردهای قهرآميز منتقدين در سالن مطبوعات رو جبران کنن. خيلی دوس داشتم گاوخونی يه شاهکار درست و حسابی می‌شد، مخصوصا حالا که کتابشو خوندم شجاعت افخمی و معلم رو تحسين می کنم اما بايد قبول کرد که اون چيزی که بايد می‌شده، نشده.
فيلم برگزيده تماشاگران هم از همون دو سه روز اول جشنواره معلوم بود که به «مارمولک» می‌رسه... نوش جان آقای تبريزی!
شهرزيبا هم متاسفانه در سايه دوئل که 7 سيمرغ رو گرفت، تنها سيمرغ نه‌چندان با اهميت صداگذاری رو گرفت.

جشنواره بيست و دوم هم تمام شد... 356 روز تا جشنواره بيست و سوم.