راستش رو بگم ديگه دارم عاشق برادران کوئن می‌شم! اصلا زاويه ديدشون به ماجرايی که دارن تعريف می‌کنن واقعا بی‌نظيره. اگر به تم کلی فيلم‌هايی هم که ساختن توجه کنين، علاوه بر اينکه علاقه‌شون به فيلم‌های نوار رو مشخص می‌کنه می‌بينين که يه سری سوژه‌ی تکراريه. يعنی توی هاليوود فيلم‌های متعددی می‌شه پيدا کرد که به فرار چند تا زندانی و قتل و جنايت و کلاه‌برداری و يا حتی عاشق شدن دو نفر که سرتاسر فيلم با هم دشمن‌اند، پرداخته‌اند. اما وقتی اين دو برادر فيلم‌نامه رو می‌نويسن و شروع می‌کنن به ساخت همون سوژه‌های دستمالی شده، يه فيلمی پديد می‌آد که هيچ شباهتی به ديگر فيلم‌ها نداره.جدا از اون حس هجوآميزی که در تمام فيلم‌هاشون می‌شه پيدا کرد، يه طنز سياهی هم وجود داره که نمی‌ذاره به قهقهه بيوفتی.

Intolerable Cruelty رو تازه ديدم و با اينکه به‌نظرم فيلم خيلی مطرحی توی پرونده اين دو برادر نمی‌تونه باشه اما تمامی خصوصيات و علايق برادران کوئن رو داره. از جرج کلونی(George Clooney) که بازيگر مورد علاقه‌شونه گرفته تا جنون‌های آنی و ديوونه‌بازی‌های شخصيت‌هاشون و يا حتی اينکه يه تصادف و اتفاق ناگهان زندگی نقش اول رو زير و رو می‌کنه و البته نشانه‌های بصری هنرمندانه‌ای که در متن فيلم قرار می‌دن (نگاه کنيد به نحوه وارد شدن کلونی به فيلم که با نشان دادن دندان‌هاش و توی يه دندان‌پزشکی صورت می‌گيره و در تمام فيلم با نشان دادن دندان‌هاش به‌نوعی تکرار می‌شه).

فيلم در ژانر محبوب تماشاگران امريکايی (کمدی رمانتيک) و در سال 2003 ساخته شده و اثر ماقبل آخر اين دو برادر (قبل از The Lady Killers) محسوب می‌شه و علاوه بر کلونی، کاترين زيتا- جونز (Catherine Zeta-Jones) هم توی فيلم بازی می‌کنه. بيلی باب توزنتن هم يه نقش کوتاه و بامزه در فيلم داره که اتفاقا خيلی هم تاثيرگذاره.

پی‌نوشت: راستی فقط توی يه فيلم از برادران کوئن می‌شه يه کشيش رو تصور کرد که با گيتار روی دوش می‌آد توی مراسم عروسی و قبل از شروع به‌کار همه رو يه دهن مهمون می‌کنه.