سرانجام اشک سرما هم از چهارشنبه‌ی هفته پيش به‌همراه گاوخونی اکران شد. از ديروز هم فارنهايت 9/11 در يکی دو سينما روی پرده رفت و قراره فردا هم کيل بيل توی سانس آخر سينما فرهنگ به‌نمايش در بياد.
اشک سرما فيلم بدی نيس ولی اونطوری هم که انتظار داشتم و تعريف شنيده بودم ازش، نبود. فيلم‌نامه‌ی جالب توجهی داره که البته متاسفانه ريتم کندی هم به فيلم داده، اما گره داستانی خودش رو خوب مطرح می‌کنه و همين عامل باعث می‌شه که ريتم کند فيلم رو تحمل کرد. فيلم‌برداری فيلم و همچنين بازی‌های دو شخصيت اصلی جالب توجهه. به‌هرحال بهتر از ديدن شمعی در باد و قلب‌های ناآرامه!
گاوخونی هم که تا حالا به اندازه کافی درباره‌اش روده‌درازی کردم و گفتم که فيلم کسل‌کننده‌ايه. يه مدت فکر می‌کردم شايد چون فيلم رو ساعت ده و نيم شب توی جشنواره ديدم و تا نزديکای سه صبح توی سينما بوديم تا پرسش و پاسخ آخرش هم تموم بشه اين‌قدر گاوخونی برام خواب‌آور به‌نظر اومده اما دو سه روز پيش دوباره فيلم رو ديدم و فهميدم اين جادوی فيلم آخر افخمی‌ست که در هر ساعتی از شبانه‌روز تماشاگر رو به خواب می‌بره!

مزرعه پدری هم از اين هفته فکر کنم جانشين مهمان مامان بشه. فيلم مثل اکثر کارای ملاقلی‌پور خيلی پخش و پلاست و در يک فضای عصبی می‌گذره و ايده‌ی بازی در زمان و مکانش در نيومده اما جلوه‌های ويژه و فيلم‌برداری (که به‌روش اسکوپ انجام شده) خوبی داره. نمی‌دونم هم سرانجام اون صحنه‌ی به‌شدت رمانتيک (و به‌زعم بعضی‌ها اروتيک!) فيلم چی شد و بالاخره توی اين نسخه‌ای که قراره اکران بشه هست يا نه. توی جشنواره که حسابی همه رو شگفت‌زده کرد!
[يادداشت روزهای جشنواره درباره مزرعه پدری]