g در ميان فيلم‌های ريز و درشت هاليوودی که در روزهای عيد از تلويزيون پخش شد ـ و انصافا هم تا حالا فيلم‌های خوب و مهمی بين‌‌شان بوده ـ به‌نظرم مهم‌ترين اتفاق امسال فيلمی بود که ديشب شبکه سه نشان داد؛ يک فيلم هندی تمام عيار با حضور آميتا باچان در دو نقش متفاوت. راستش را بخواهيد هيچ ابايی ندارم که بگويم با ديدن اين فيلم کاملا سر ذوق آمدم، فضای بی‌منطق و داستان بی‌در و پيکر فيلم در کنار قاب‌بندی‌ها و حرکت‌های دوربين معرکه‌ای که تنها از يک کارگردان هندی می‌توان انتظار داشت، آن‌‌قدر لذت‌بخش و مفرح بود که فکر نمی‌کنم ماندگارترين کمدی‌های تاريخ سينما هم بتواند به گرد پايش برسد.

آميتا باچان را تصور کنيد در نقش يک پدر 60-70 ساله که پنج دقيقه پيش يک ليتر خون بالا آورده و حالا در I.C.U. بستری‌ست و بيرون بيمارستان پسرش را ـ که خودش هم نقش او را بازی می‌کند ـ به باد کتک گرفته‌اند و قصد دارند به‌جرم پدرکُشی او را ذبح کنند، اما در آخرين لحظه پدر وارد کارزار می‌شود و نه‌تنها پسرش را از مرگ نجات می‌دهد بلکه تمام آدم بدها را هم به‌سزای اعمال کثيف‌شان می‌رساند و در آخر پيام اخلاقی فيلم را با تمام وجود توی حلق‌تان می‌کند. قبول کنيد خلاق‌ترين و بااستعدادترين فيلم‌سازهای هاليوودی هم نمی‌توانند چنين فصل ماندگاری را خلق کنند.
پيشنهاد می‌کنم حداقل سالی يکی دو فيلم باليوودی درست و حسابی تماشا کنيد تا بفهميد يک فيلم بد می‌تواند چه‌قدر مفرح باشد!

پی‌نوشت: يکی از آرزوهای زندگی‌ام اين‌ست که برای يک بار هم که شده يک فيلم هندی را در سينما و ميان هندی‌ها تماشا کنم. از آن لذت‌هايی‌ست که فکر نمی‌کنم با هيچ لذت ديگری بتوان مقايسه‌اش کرد.

g بعد از ديدن Million Dollar Baby (يا همان خوشگل آشغالی يک دنيا می‌ارزيد!) به‌جرات می‌گويم که اسکار کارگردانی امسال حق مسلم اسکورسيزی بود. نمی‌خواهم بگويم که فيلم آخر ايستوود فيلم بدی‌ست يا از آن بدم آمده بلکه به‌نظرم يک فيلم کاملا خوب و باارزش است که اصلا هم مطابق با استانداردهای جريان غالب هاليوود ساخته نشده و به‌جرات می‌توان آن را يک فيلم ضد جريان دانست که اصلا هم به تماشاگر باج نمی‌دهد. از همه مهم‌تر فضای به‌شدت تيره و تاری که از جامعه و خانواده‌های امريکايی ترسيم می‌کند يکی از تلخ‌ترين برداشت‌هايی‌‌ست که در اين مدت درباره‌ی جامعه امريکا ديده‌ام و از اين نظر شايد بتوان آن را با American Beauty مقايسه کرد.. اما اگر قرار باشد بين کارگردانی ايستوود و اسکورسيزی در فيلم‌های آخرشان يکی را انتخاب کنم، بدون شک کارگردانی دقيق و پرجزئيات اسکورسيزی انتخابم خواهد بود.
با اين همه پيشنهاد می‌کنم Million Dollar Baby را به‌هيچ وجه از دست ندهيد مخصوصا که شخصيت‌پردازی‌های فيلم به‌نظرم خيلی کامل و اصولی آمد و داستان‌های فرعی‌اش هم خيلی جذاب در متن فيلم‌نامه پرداخت شده است. درضمن درباره‌ی به‌حق بودن اسکار هيلاری سوانک هم اصلا شک نخواهيد کرد.