Hide and Seek يک مشکل بزرگ دارد و آن هم داستان به‌شدت دستمالی شده و تکراری‌اش است. راستش اين‌قدر در اين سال‌ها درباره‌ی آدم‌های دوشخصيتی فيلم ساخته شده که ديگر اين سوژه جای کار بيشتری ندارد. (مگر اينکه نابغه‌ای مثل فينچر پيدا شود و فيلم ماندگاری همچون Fight Club را بسازد.) اما با اين حال Hide and Seek تک‌لحظه‌های درخشانی هم دارد مثل آن صحنه‌ی کشته شدن اليزابت و يا فلاش‌بکی که به گذشته‌ی رابرت دونيرو می‌زند و عامل اين تغيير را نشان می‌دهد، ولی مهم‌تر از آن تک‌صحنه‌های معدود، بازی داکوتا فنينگ (Dakota Fanning) است که حتی در لحظاتی درخشان‌تر از دونيرو نيز به‌چشم می‌آيد. برای آنهايی هم که تابه‌حال نام داکوتا را نشنيده‌اند بگويم او همان کودک خردسالی‌ست که در I am Sam دختر شان پن بود و اين روزها همراه تام کروز در War of the Worlds حضور دارد.

Bad Education هم کاملا در ادامه‌ی همان علائق پدرو آلمودوار به آدم‌های با مشکلات جنسی و بالاخص انسان‌های دو جنسی‌ست و با اينکه فيلم خوب و ارزشمندی‌‌ست و به لحاظ پيش بردن چند روايت از يک داستان و مخلوط کردن آنها با هم نتيجه‌ی درخشانی دارد، اما اين‌قدر وجه اروتيک داستان بر آن سنگينی می‌کند که باعث می‌شود تماشاگر نتواند خيلی به درام نزديک شود. (که البته با توجه به علائق کارگردان شايد هم عامدانه باشد!)
از کارگردانی و تدوين درخشان فيلم هم که بگذريم بازی گائل گارسيا برنال (همان جوانکی که نقش چه گوارا را در Motorcycle Diaries بازی می‌کرد) مهم‌ترين نکته‌ی فيلم بود.

درباره تيتر: ترجمه‌ی آزادی از Come Out, Come Out Whatever You Are (شعار تبليغاتی Hide and Seek)