«مجلس شبيه؛ در ذکر مصائب استاد نويد ماکان و همسرش رُخشيد فرزين» را بدون شک نمی‌توان شاهکار يا يک نمايش خيلی خوب ـ بالاخص در پرورنده‌ی هنری خالقش ـ دانست، اما به‌جرات می‌توان آن را برشی از تاريخ اين سرزمين دانست آن هم نه در سال‌های دور که در همين چند سال گذشته. داستان در مرز بين کابوس و واقعيت می‌گذرد و هيچ‌جا به‌صراحت نسبت ميان اين دو را روشن نمی‌کند، جز آنجا که استاد ماکان خطاب به شاگردانش می‌گويد هيچ چيز واقعی‌تر از اين سه مرد پالتوپوش نيست...

نمايش برای‌م به‌شدت يادآور کتاب «کابوس» مانا بود و ماجراهايی که آقای کا با کلاه‌شاپويی و خواب‌های واقعی‌اش داشت (بلاتشبيه) و تا آنجايی هم که شنيده‌ام هنوز بليت‌های مردادش باقی‌ست و به‌فروش نرفته. پيشنهاد می‌کنم اين فرصت را از دست ندهيد هرچند که می‌دانم داستان تلخ‌اش برای هر بنی‌بشری آزاردهنده خواهد بود؛ مخصوصا برای ما که هنوز از سال‌های پايانی دهه‌ی 70 فاصله‌ی زيادی نگرفته‌ايم.

[نوشته‌ی آزاده درباره‌ی نمايش]
[کابوس‌های بی‌پايان روشنفکران ـ نوشته‌ی پرستو درباره‌ی نمايش]
[گقتگو با بهرام بيضايی درباره‌ی نمايش ـ شرق]