دارم فکر می‌کنم چرا Once با اینکه اصلاً شاهکار نیست، ولی فیلم خوبی‌ست. و از آن جالب‌تر، فکر می‌کنم که دست‌مایه‌ی تقريباً مشترکش با «سنتوری» مهرجويی، چرا در نمونه‌ی فرنگی به بار نشسته و در نمونه‌ی وطنی حتی برای یک‌بار دیدن هم کشش ندارد. بيشتر به‌نظرم به آدم‌های دو فیلم بستگی دارد، چون اگر بخواهيم داستان‌های‌شان را قياس کنیم، سنتوری حداقل در ظاهر، اوج و فرود دراماتیک بيشتر و جذاب‌تری دارد اما Once ساده است و یکنواخت. ولی ساده بودن و دم‌دستی بودن اتفاق‌ها و شخصیت‌هایش آن را جذاب کرده. شاید هم به‌خاطر اینکه Once و روابطش از جنس امروز است و سنتوری فرق زیادی با سریال‌های دهه‌ی شصت ندارد. و شاید اصلاً به‌خاطر اینکه در Once همه خودشان‌اند، کسی به‌جای آن یکی لب نمی‌زند و کارگردان سعی نمی‌کند خودش را سر مخاطب هوار بزند.
شاید هم اصلاً به‌قول آن جمله‌ی معروف؛ هر داستانی که ارزش گفتن دارد داستان یک دختر است و Once، بر خلاف سنتوری، داستان یک دختر است.