همونطور که خانوم پينکفلويديش (دامت کراماتها) اينجا توضيح داده‌ان ديروز در معيت ايشون رفتيم تماشای تئاتر "خانه در گذشته ماست" کاری از حامد محمدطاهری. اصلا از سبک کار خوشم نيومد، يک شيوه و زبان فوق‌العاده استعاری و نمادين که تقريبا می‌شه گفت شبيه کارای حجمی کانسپچوآل شده بود! صحنه نمايش از دو قسمت اصلی تشکيل شده بود که يک قسمت استخرگونه‌ای بود که از لجن پر شده بود و قسمت بالاييش مثل يک سکو که يک زن روی اون ايستاده بود. درون لجن هم يه نفر غوطه ور بود و با شکنجه‌هايی که می‌کشيد و اتفاقاتی که براش می‌افتاد زن روی سکو، واکنش نشون می‌داد.
همونطور که از کارای مفهومی و کانسپچوآل چندان خوشم نمی‌آد، از اين نمايش هم خوشم نيومد. احساس می‌کنم کار هنری (مخصوصا هنرهايی مثل سينما و تئاتر که حيات‌شون وابسته به مخاطبه) بايد با مخاطب راحت ارتباط برقرار کنه و بعد از اينکه اين ارتباط به‌وجود اومد حرفی رو که داره، بزنه. بزرگترين مشکلی هم که من با اين نمايش داشتم همين بود که در مدت يک ساعتی که نمايش طول کشيد، هيچ‌گاه به زبان مشترکی باهاش نرسيدم و نتونستم با ماجرا ارتباط برقرار کنم. ولی بايد بگم که دو بازيگر اصلی نمايش خيلی خوب نقش‌آفرينی کردن و شايد تنها عاملی که باعث شد تا پايان نمايش بشينم همين بازی‌های قوی بود.

به‌هرحال من "خانه در گذشته ماست" رو پيشنهاد نمی‌کنم، هرچند که ديدن چهره‌های بهت‌زده تماشاگرانی که انتظار چنين نمايشی رو نداشتند، جالب بود!