داستان، پنجاه سال بعد از مرگ دکتر واتسون شروع می‌شود و به دست‌نوشته‌های مهر و موم‌ شده‌ای مربوط است که واتسون پيش از مرگش نوشته و در يک صندوق امانات آنها را پنهان کرده و وصیت کرده تا پنجاه سال بعد از مرگش، کسی سراغ آنها نرود. این وصیت دلیل ساده‌ای هم دارد، چون این یادداشت‌ها اطلاعاتی از زندگی خصوصی شرلوک هولمز در خود دارد که تابه‌حال در هیچ‌یک از داستان‌هایش، به این شکل، عنوان نشده و درواقع ماجرای تنها پرونده‌ای‌ست که هولمز در آن، بازی خورده است. در این داستان، با یک هولمز متفاوت روبه‌روییم که هرگاه پرونده‌ای در دستش نیست و بی‌حوصله می‌شود، سراغ شیشه‌های جادویی هم‌خانه‌ش می‌رود و دلی از عزا درمی‌آورد. در کنار او هم واتسون بوالهوسی را می‌بینیم که به‌راحتی از یک جام شراب نصفه، نیمه هم نمی‌گذرد و بزرگ‌ترین لذتش هم‌صحبتی با دختران جوان است.

واتسون: هیچ‌کدوم از شما دخترا انگلیسی بلد نیستین؟
دخترها: Nyet.
واتسون: حتی یک کلمه؟
دخترها: Nyet.
واتسون: در این‌صورت، اشکالی نداره بهتون بگم همه‌تون پایین‌مایین‌هاتون ردیفه.
(با عصایش به چندتا از پایین‌مایین‌ها ضربه می‌زند.)
[از متن فیلم‌نامه]

«زندگی خصوصی شرلوک هولمز» را بیلی وایلدر همراه با آی. ای. ال. دایموند نوشته، همان کسی که در کنارش دو فیلم‌نامه‌ی بی‌نظیر «بعضیا داغ‌شو دوست دارن» و «آپارتمان» را هم خلق کرده بود. زمان ساخت فیلم هم به سال 1970 برمی‌گردد که نقش‌های اصلی‌ش را رابرت استیفنر، کالین بلیک‌لی و ژنویو پاژ برعهده داشتند. مهم‌ترین خصوصیت‌اش هم جدا از مزه‌پرانی‌های بی‌نظیر و هوشمندانه‌ی وایلدر و همکارش، دقت آنها در خلق و نمایش جزییات است. اگر دیگر فیلم‌نامه‌های وایلدر را ـ که اکثرشان به‌همت انتشارات نیلا چاپ شده‌اند ـ خوانده باشید می‌دانید که نوشته‌های استاد، نماد بارز آن جمله‌ی معروفی‌ست که می‌گوید هرچیزی که در داستان وارد می‌شود و نشان داده می‌شود، باید به یک دردی بخورد. به‌همین خاطر است که امکان ندارد در فیلم‌های وایلدر با یک دیالوگ اضافی یا یک نقش فرعی زائد روبه‌رو شوید. تمام جزئیات فیلم، حساب‌شده و دقیق در خدمت اصل اصیل "داستان‌گویی" قرار دارند و استاد بی‌جهت وقت تماشاگران فیلم را با نمایش چیزهای بی‌هدف، نمی‌گیرد.

«زندگی خصوصی شرلوک هولمز» همراه با دو فیلم‌نامه‌ی دیگر از وایلدر («غرامت مضاعف» و «تعطیلی از دست‌ رفته») قرار بود هم‌زمان با نمایشگاه سال گذشته منتشر شود که با اندکی تاخیر، سرانجام در میانه‌های نمایشگاه امسال، به بازار آمد. علاوه بر این اگر اشتباه نکنم انتشارات نیلا سه فیلم‌نامه‌ی دیگر («عشق در بعدازظهر»، «سابرینا» و «سانست بولوار»)از او را هم در برنامه‌ش دارد، که اگر آنها را کنار «نینوچکا»، «بعضیا داغ‌شو دوست دارن» و «آپارتمان» بگذاریم، مجموعه‌ی بی‌نظیری می‌شود برای طرفداران وایلدر و سینمای داستان‌گو.
مثل روز روشن است که خواندن‌شان را توصیه می‌کنم.