■
چند روز پيش که اين يادداشت را برای صفحه‌ی امروز شهر تماشا می‌نوشتم هنوز اين خبر مضحک منتشر نشده بود و کانون کارگردانان سينمای ايران نگفته بود که برای حل مشکل نمايش جهانی فيلم‌های ايرانی، تصميم گرفته صورت مساله را پاک کند. وگرنه حتما در يادداشتم اشاره می‌کردم که هيچ جشنواره‌ای به هيچ کشوری و هيچ کارگردانی ضمانت نداده تا آخر دنيا، فيلم‌هايشان را نمايش دهد. می‌دانيد، وقتی فيلم‌هايی مثل «خيلی دور، خيلی نزديک» و «گيلانه» از حضور در کن و برلين و اسکار جا می‌مانند و همزمان «يک شب» و «زمستان است» وارد بازی‌های جهانی می‌شوند، معلوم است که مشکل نه دشمنی و عداوت برگزارکنندگان جشنواره‌هاست و نه خيلی می‌توان اين مساله را به کيفيت فيلم‌ها مرتبط دانست. ترجيح می‌دهم حرف‌هايی را که اينجا نوشته‌م دوباره تکرار نکنم و توصيه می‌کنم خودتان بخوانيدش. فقط می‌ترسم از اينکه ديگر چنين حرکات راديکالی ـ بخوانيد خودزنی ـ دارد عرفی می‌شود و حتی اعتراضی هم برنمی‌انگيزد.
[کشف آتش | ايرانشهر]

■
شماره‌ی جديد «نگاه نو» يکی از شورانگيزترين مجله‌هايی‌ست که در اين چند وقت خريده‌ام، آن هم در اين فضای رخوت‌بار و کسل‌کننده‌ای که بر مطبوعات حاکم است و مدت‌هاست چيز جذاب و تازه‌ای در آن ديده نمی‌شود. بخش عمده و اصلی اين شماره اختصاص دارد به نوشته‌هايی درباره‌ی نجف دريابندری و آثارش. توصيه می‌کنم اگر مانند من شيفته‌ی قلم و زبان دريابندری هستيد، نگاه‌ نو را از دست ندهيد.

■
"اگر بخت يارت باشد در بعضى از مراحل زندگى، به بن‌بست كامل خواهى رسيد. به روايت ديگر هرگاه بخت يارت باشد زمانى به يك چهارراه مى‌رسى و مى‌بينى كه سمت چپ به جهنم مى‌رسد، سمت راست به جهنم، مستقيم به جهنم و به هر طرف كه بچرخى راه تو به طور كامل و مطلق به دوزخ ختم خواهد شد. مى بينى كه همه راه ها به دوزخ ختم مى شوند و راهى براى خروج وجود ندارد. هيچ كارى نمى‌توانى بكنى، ديگر هيچ چيز تو را آرام نمى‌كند و آن وقت است كه اگر آماده باشى، آغاز مى‌كنى به كارى كه همواره در آرزويش بوده‌اى اما هرگز نمى‌دانستى و آن كشف درون است. و اگر بخت يارت نباشد؟
اگر بخت يارت نباشد، تنها هنگام مرگ به اين مرحله مى‌رسى و اين چشم‌انداز زيبايى نخواهد بود، چون چيزى را آرزو خواهى كرد كه ديگر نمى‌توانى داشته باشى..."
[از يادداشت بهروز افخمی در معرفی «زوايای تاريک حکمت» | شرق]