در «شهر گناه» (Sin City) يک سکانس مرکزی وجود دارد که محل تلاقی سه داستان اصلی با هم است. آن هم همان صحنه‌ی معروف کافه/بار است. اولين بار در نيم ساعت اول فيلم و زمانی که داستان مارو (The Hard Goodbye) دارد به اوج می‌رسد، سکانس کافه نمايش داده می‌شود و کارگردان‌ها برای اينکه نشانه‌ای در ذهن مخاطب بگذارند، راوی را ـ خيلی کوتاه ـ عوض می‌کنند، اتفاقی که در هيچ جای ديگر فيلم نمی‌افتد و درواقع يک‌جور ساختارشکنی‌ست در فضای روايی‌ش و قراری که با تماشاگر از همان ثانيه‌ی اول گذاشته. در داستان سوم (The Yellow Bastard) هم هارتيگان پس از سال‌ها دوباره نانسی را در همين کافه ملاقات می‌کند، آن هم زمانی‌که مارو با فاصله‌ی چند نفر، کنارش نشسته. منظورم اين‌ست که اگر اين فصل کافه را در مرکز يک دايره بگذاريم، تمام داستان‌ها و اتفاق‌های فيلم، در شعاع‌های مختلفی از آن رخ می‌دهند.

هر چه بیشتر فيلم را می‌بينم، بيشتر شيفته‌ش می‌شوم و بيشتر به اين پی می‌برم که Sin City ادای دين فرانک ميلر و رابرت رودريگوئز به Pulp Fiction است. به‌نظرم شباهت‌های دو فيلم خيلی بيشتر از نوع روايت دايره‌ای‌شان و تعلق‌شان به سينمای پست مدرن است.

پی‌نوشت: اين روزها مشغول نوشتن مطلبی هستم درباره‌ی فرم و نوع روايت فيلم برای فصل‌نامه‌ی کاريکاتور گل‌آقا. اگر منبع يا مقاله‌ای درباره‌ی فرم و تکنيک فيلم می‌شناسيد، ممنون می‌شوم يک‌جوری به دستم برسانيد.