آزاده و منصور بحث جالبی را درباره‌ی تبليغات شروع کرده‌اند که به‌نظرم اگر پی‌اش را بگيريم احتمالا به جاهای خوبی می‌رسد.

در آگهی‌های چاپی و تک‌فريمی چيزی که خيلی مهم است، نگهداشتن مخاطب است؛ برای اينکه چند ثانيه‌ای به آن تبليغ نگاه کند و شعار و پيامش را بخواند و رد شود. (همين‌جا بهتر است مشخص کنيم که بحث‌مان هيچ ربطی به ايران و آن طراحان و سفارش‌دهندگانی که چون نيم‌تای روزنامه را خريده‌اند فکر می‌کنند هر ميلی‌مترش را بايد يک‌جوری پر کنند، ندارد.) حالا اين جلب توجه مخاطب شکل‌های مختلفی دارد. دم‌دستی‌ترين و تکراری‌ترين شکلش همان مدل‌های جذابی هستند که قرار است با خوشگلی‌شان مخاطب را نگهدارند.
اما اتفاق ديگری هم در دنيای تبليغات دارد رخ می‌دهد که بحث هنری‌تر وخلاقانه‌تر ماجراست و بحث ما هم بيشتر در اين باره است. آن هم بحث هويت دادن به Brand است. اين رويه چيزی‌ست که تقريبا اکثر Brandهای معروف و درست و حسابی سراغش رفته‌اند و سعی کرده‌اند به عنوان تجاری‌شان يک هويت غيرتجاری بدهند. مانند آنچه که منصور درباره‌ی Benetton نوشته است.
يا مثلا اگر به آگهی‌های زير هم يک نگاهی بيندازيد می‌بينيد که Smart چگونه از هويت سياستمدارهای معروف، برای خودش هويت می‌سازد. علاوه بر اين با نوع تبليغاتش کاملا مخاطب خودش را تعيين می‌کند و به‌سراغ خانواده‌های متوسط و تا حدودی تحصيل‌کرده‌تر می‌رود و هيچ علاقه‌ای ندارد از شهرت و لوکس بودن آرم Mercedes Benz استفاده کند، حتی اگر از طريق نمايندگی‌های بنز به‌فروش برسد.

چون مدت کمی‌ست که در اين باره شروع کرده‌ام به خواندن و ديدن، خيلی دوست دارم اين بحث پی گرفته شود و به يک جايی برسد. اگر منابعی هم در اين باره می‌شناسيد که کمک می‌کند، خواهش می‌کنم به‌م معرفی‌شان کنيد.

مرتبط:
[زندگی‌نامه‌ی اولیویه‌رو توسکانی | امير قربانی]