"... ولی، خوب اصولا داستان برای سرگرمی نوشته می‌شود. حتی اگر خیلی هم جدی باشد. «دن کیشوت» هم از این قاعده مستثنا نیست. به نظر من اصل ماجرای نوشتن در واقع سرگرمی است. منتها سرگرمی می‌تواند دلایل و حالت‌های مختلفی داشته باشد. سرگرمی یک آدم به اصطلاح سطح پایین جامعه یک چیز است و سرگرمی یک آدم سطح بالا به فراخور تجربه و بینشی که دارد یک چیز دیگر. ولی به هر حال هر دو سرگرمی است. یعنی اصلا غرض از داستان‌نویسی سرگرمی است. منتها باید دید خود این سرگرمی چیست. یعنی مثلا فرض کنید من «بازمانده‌ی روز» را ترجمه کرده‌ام. خوب، این داستان یک سرگرمی است؛ منتها نوعی از سرگرمی است که به درد طبقه‌ی خاصی می‌خورد. در اصل خود سرگرمی است که تفاوت می‌کند."

[نجف دریابندری در گفت‌وگو با مهدی مظفری ساوجی - انتشارات مروارید]