از «گيلانه» خيلی خوش‌ام نيامد، نه به خاطر اينکه فيلم بد يا ضعيفی باشد که اتفاقا در قياس با کارهای ديگر جشنواره‌ی امسال، مطمئنا جزو بهترين فيلم‌هاست اما درک نمی‌کنم چرا بنی‌اعتماد يکی از بهترين فيلم‌های کوتاه سينمای ايران را ـ «ننه گيلانه» ـ تبديل به يک فيلم بلند کرده است. علاوه بر اينکه چيز مهمی به فيلم اضافه نکرده، از تاثيرگذاری همان نيمه‌ی پايانی فيلم ـ که سال گذشته به‌همراه دو اپيزود ديگر از دو کارگردان ديگر، تحت عنوان «روايت سه‌گانه» در جشنواره نمايش داده شد ـ هم کم کرده است.
تنها نکته‌ی جالب قسمت‌های جديد گيلانه، بازيگری درخشان فاطمه معتمدآرياست در نقش گيلانه‌ای که نسبت به نيمه‌ی دوم پانزده سال جوان‌تر است.حيف که «گيلانه» در بخش خارج از مسابقه نمايش داده شد وگرنه بدون شک معتمدآريا سيمرغی را که سال گذشته در رقابت با گوهر خيرانديش از دست داد، امسال به خانه می‌برد.

با اينکه از فيلم بلند «گيلانه» خوش‌ام نيامد، اما عاشق فيلم کوتاه «ننه گيلانه» هستم. يک فيلم خيلی خيلی ساده و بی‌ادعا که بدون هزينه‌های ميلياردی جنگ را به بهترين شکل ممکن نکوهش می‌کند. راستش را بخواهيد آن صحنه‌ای را که گيلانه در اوج استيصال به دکتر پسر شيميايی شده‌ش می‌گويد: "آدم سگ بشه، مادر نشه" با هيچ فيلم ديگری عوض نمی‌کنم.