"مصائب مسيح" (The Passion Of The Christ) براساس يه اصل قديمی و نانوشته که فيلم‌های جنجالی معمولا آثار ارزشمند و ماندگاری نيستند، فيلم خوبی نيست. کل فيلم فقط به ‌روايت و نمايش افراطی و جنون‌آميز خشونتی اختصاص داره که در دوازده ساعت پايانی عمر مسيح بر او جاری می‌شه و با استفاده از همين صحنه‌ها به تحريک کردن احساسات تماشاگر می‌پردازه. از اين مساله که بگذريم (که به‌نظر من برای يه فيلم تاريخی بزرگترين نقطه ضعفه) مصائب مسيح ريتم کندی هم داره و اگه با اين همه حواشی روبرو نمی‌شد بدون شک به‌ چنين فروشی نمی‌رسيد (367 ميليون دلار تنها در امريکای شمالی پس از 12 هفته). اما فلاش‌بک‌ها در حين روايت داستان اصلی خيلی خوب دراومده و اوجش صحنه‌ايست که مسيح در حال حمل صليب به‌زمين می‌خوره و به صحنه زمين خوردن او در کودکی قطع می‌شه و واکنش مادرش در هر دو زمان.
همونطور که گفتم اصلا فکر نمی‌کنم فيلم گيبسون، اثر ماندگاری باشه و بشه گفت که تصوير صحيحی از مسيح نمايش داده. مخصوصا اگر با اثری همچون "آخرين وسوسه مسيح" (The Last Temptation Of The Christ) فيلم ارزشمند مارتی اسکورسيزی مقايسه‌اش کنيم. (هرچند که گويا مسيحيان افراطی به‌خاطر اينکه کتاب و فيلم آخرين وسوسه مسيح تصويری انسانی از او به‌نمايش می‌گذاره، دل خوشی ازش ندارن.)
[سايت رسمی فيلم]
[مطلبی در سينمای جهان کاپوچينو درباره فيلم]

به‌جز سينما فرهنگ که فيلمو اکران کرده، سينما فلسطين هم نمايش فيلم رو آغاز کرده و بعد از برداشته شدن مارمولک، سالن يک و اصليش رو به آخرين فيلم مل گيبسون اختصاص داده. راستی جدا از اينکه مصائب مسيح فيلم قابل‌توجهی نيس، اما ديدن يه همچين فيلمی با اين کيفيت تصوير و صدا توی معدود سالن‌های استاندارد تهران، همزمان با اکران جهانيش لذتی داره که نمی‌شه به‌راحتی توصيفش کرد! با فروشی هم که تا حالا داشته احتمالا رکورد فروش يه فيلم خارجی توی سينماهای تهران که متعلق به "ديگران" بود رو می‌شکنه، اما اگه تحمل ديدن شکنجه‌های جنون‌آميز سربازان پونتيوس پيلاطس رو ندارين پيشنهاد نمی‌کنم فيلمو ببينين.