اسکار 2005 هم برگزار شد و به‌سنت نانوشته‌ی آکادمی نه اسکار بهترين کارگردانی را به اسکورسيزی دادند و نه اسکار بهترين فيلم را، آن هم برای فيلمی که خيلی‌ها می‌گويند جزو بهترين فيلم‌های مارتی‌ست. تنها جايزه مهمی که به The Aviator رسيد اسکار بازيگر نقش مکمل زن بود به‌خاطر بازی کيت بلانشت در نقش کاترين هپبورن.

Million Dollar Baby ـ که هرکسی آن را يک چيز ترجمه می‌کند! ـ هم کلا 4 جايزه گرفت اما اصلی‌ترين‌ها را گرفت؛ جايزه‌ی بهترين فيلم، بهترين کارگردانی، بهترين بازيگر نقش اول زن و بهترين بازيگر نقش مکمل مرد. فکر می‌کنم اتفاق کم سابقه‌ای باشد که يک فيلم بتواند اين چنين چندين جايزه‌ی اصلی را با خود به خانه ببرد. جيمی فاکس هم مطابق پيش‌بينی‌ها بهترين بازيگر مرد شناخته شد و هيلاری سوانک هم که نقش يک بوکسور زن را در فيلم ايستوود بازی کرده اسکار بهترين بازيگر زن را گرفت و بعد از فيلم "پسرها گريه نمی‌کنند" در سال 1999دومين اسکارش را به خانه برد.

همان‌طور هم که قبلا پيش‌بينی کرده بودم The Incredibles توانست در رقابت با Shark Tale و Shrek 2 اسکار بهترين انيميشن را برای دومين سال پياپی به پيکسار ببرد. راستش با اينکه The Incredibles با فيلم‌های شاخص پيکسار مثل Finding Nemo و Monsters Inc. فاصله‌ی زيادی دارد اما هنوز هم يک سر و گردن از کارهای دريم‌ورکز بالاتر است، چه به لحاظ طراحی کاراکترها و animate کردن آنها و چه به لحاظ داستان‌گويی و موقعيت‌ها و ايده‌های نابی که دارد.
اسکار بهترين فيلم خارجی هم به آخرين فيلم آلخاندرو آمه‌نابار ـ The Sea Inside ـ رسيد که اگر مثل فيلم قبلی‌اش ـ The Others ـ صحنه‌های زيادی برای حذف کردن نداشته باشد می‌توانيم اميدوار باشيم که در تهران هم اکران شود.

هرچه بود امسال هم گذشت اما به‌قول بابک می‌توانيم از اين به بعد تا آخر دنيا آکادمی را ملامت کنيم که هيچ‌وقت جايزه‌ای به مارتی ندادند، همان‌طور که هيچکاک را هم لايق مجسمه‌ی طلايی‌شان ندانستند.