■ بعضی وقت‌ها دفاع کردن از يک فيلم اندکی شجاعت می‌خواهد:
Shall We Dance فيلم خيلی ساده، معمولی و جمع و جوری‌ست. داستان خارق‌العاده‌ای هم ندارد، فرم روايی‌اش هم اصلا چيز عجيب و غريبی نيست و تازه از همه‌ی اين‌ها مهم‌تر نام جنيفر لوپز هم باعث می‌شود به‌سرعت دربرابرش موضع منفی بگيريم. اما باور کنيد Shall We Dance اين‌قدر فيلم خوبی‌ هست که پس از يک بار ديدن برای دوباره ديدنش دنبال يک بهانه بگرديد!

يادم هست پس از نمايش «ماهی‌ها عاشق می‌شوند» در جشنواره، دکتر رفيعی در جلسه‌ی پرسش و پاسخ جمله‌ای را از مارکس جوان نقل کرد که آدم‌ها را به دو دسته تقسيم کرده بود؛ آنها که از غذا خوردن‌شان هيچ نمی‌فهمند و آنها که با خوردن غذا لذت می‌برند. فکر می‌کنم اگر مارکس چند دهه ديرتر به دنيا آمده بود و اين فيلم را ديده بود می‌توانست جمله‌اش را در مورد آدم‌هايی که عاشق رقصيدن‌اند تصحيح کند.
اگر از «شکلات» خوش‌تان آمده، شک نکنيد که شيفته‌ی Shall We Dance می‌شويد.
[سايت رسمی فيلم]
[تريلر فيلم]

پی‌نوشت: از مفرح بودن فيلم و سرخوشی آدم‌هايش که بگذريم، مهم‌ترين حسن فيلم بازی جنيفر لوپز بود؛ يک بازی سرد و کنترل‌شده که باعث می‌شود از اين به بعد با احترام بيشتری درباره‌اش صحبت کنيم!

■ بعضی وقت‌ها کوبيدن يک فيلم اصلا شجاعت و استعداد ويژه‌ای نمی‌خواهد:
«جايی برای زندگی» خيلی فيلم بدی‌ست! يک فيلم بی‌هدف پرهزينه‌ی پربازيگر که انگار بزرگ‌نيا آن را فقط برای اعلام حضور پس از چند سال دوری ساخته و پس از تمام شدن‌اش تنها عبارتی که می‌توان برای آن به‌کار برد، واژه‌ی ويران‌کننده‌ی "که چی؟" است!
برادرانه نصيحت‌تان می‌کنم که فريب تيزرهای پرتعداد فيلم را نخوريد و وقت‌تان را با ديدن اين فيلم هدر ندهيد. برای آخر هفته‌تان به فکر برنامه‌ی بهتری باشيد.

■ بعضی وقت‌ها يک فيلم را می‌شود به همه توصيه کرد؛ بی‌هيچ جسارتی:
Finding Neverland فيلمی‌ست برای آنها که هنوز شيفته‌ی روياهای کودکی‌شان هستند و هنوز هم خواب‌های رنگی عجيب و غريب می‌بينند. داستان درباره‌ی نمايشنامه‌نويسی به‌نام جی. ام. بری‌‌ست که خيلی‌ها معتقدند نويسنده‌ی داستان پيتر پن‌ اوست و فيلم دوره‌ای از زندگی بری را نشان می‌دهد که با چند کودک يتيم آشنا می‌شود و برای شاد کردن آنها دست به هر کاری می‌زند و در نهايت پيتر پن را به‌خاطر آنها روی صحنه می‌برد.

جانی دپ موجود دوست‌داشتنی و قابل احترامی‌ست که انگار ساخته شده برای بازی کردن نقش آدم‌های عجيب و غريب و گاهی اوقات حضورش می‌تواند دليل کافی برای ديدن يک فيلم باشد. از طرفی کيت وينسلت هم آرام آرام در قامت ستاره‌ای درمی‌آيد که از جذابيت‌هايش در فيلم‌های متفاوت و خارج از جريان غالب هاليوود استفاده می‌کند.
[سايت رسمی فيلم]

■ بعضی وقت‌ها می‌شود فيلمی را برای بچه‌ها معرفی کرد که با هيچ وصله‌ای به آنها نمی‌چسبد:
پيشنهاد می‌کنم ايران جمعه‌ی اين هفته را از دست ندهيد، چون صفحه‌ی سوم بخش کودک و نوجوان‌اش به‌طور کامل اختصاص دارد به معرفی فيلم و کاميک‌بوک‌های Sin City.

"... قدرت طراحی فرانک ميلر شگفت‌انگيز است. او اکثر احجام و پرسپکتيوها را از طريق بازی با سطوح مشکی و سفيد می‌سازد، مثل ساختمان‌ها، اتاق‌ها و اندام انسان‌ها. اصلا کميک استريپ «شهر گناه» يک بازی تصويری بين سطوح سياه و سفيد است..."
درباره‌ی کاميک بوک Sin City ـ مانا نيستانی