بزرگ‌ترين مشکل «کافه ستاره» به‌نظرم به کارگردان و نويسنده‌ش برمی‌گردد که اصلا برای ساختن فیلم‌های متفاوت و مدرن مناسب نيستند. چنين داستان‌هايی که روايت دايره‌واری دارند، نياز به يک‌جور نگاه مستقل در ساخت دارند تا به هدف‌شان برسند. اين نگاه مستقل هم چيزی نيست که بشود به ‌زور وارد فيلم کرد و يا يک شبه به‌ش رسيد. مشکل فيلم هم دقيقا اين‌ست که نه سامان مقدم اين خصوصيت را دارد و نه پيمان معادی، هر دوی‌شان همه‌جور فيلمی در پرونده‌شان هست و اگر اينجا هاليوود بود می‌شد اصطلاح «استوديويی» را پشت نام‌شان چسباند. از آن بدتر اينکه اصلا چنين ايده‌ای به‌درد تهيه‌کننده‌ای مانند هدايت فيلم نمی‌خورد که اگر روزی بفهمد رد شدن يک لاک‌پشت از گوشه‌ی کادر به فروش فيلم‌هايش کمک می‌کند، فيلمی می‌سازد درباره‌ی پرورش و نگه‌داری لاک‌پشت‌ها.

«کافه ستاره» فيلم اصيلی نيست، حتی اگر ندانيد بازسازی يک فيلم مکزيکی‌ست که هيچ کجای تيتراژ هم به آن اشاره نشده، باز هم می‌توانيد تقلبی بودنش را ببينيد. تنها چيزی که باعث می‌شود اندکی به فيلم احترام گذاشت مقايسه‌ش با ديگر فيلم‌های روی پرده است.

به‌همين خاطر فيلم نه برای مخاطب عام که اين روزها خنديدن و ديدن چند ستاره، تنها هدفش است و با اين‌جور روايت‌های غير سر راست آشنا نيست، مناسب است و نه برای مخاطب خاص که حتما نمونه‌های اوریجینال اروپایی و امریکایی را در خاطر دارد. برای آن نگاه مستقلی هم که بالاتر گفتم لازم نيست خيلی راه دور برويد، همين سه فيلمی را که ايرج کريمی در اين چند سال ساخته ببينيد تا دست‌تان بيايد ميان يک نگاه اصيل و يک نگاه تقلبی چه تفاوت‌هايی وجود دارد.