هنوز از خلسه ی ديدن "پرده آخر" بيرون نيامده ام، اثر بی بديل واروژ کريم مسيحی چيزی بيشتر از يک فيلم بود.
واقعا کداميک بازی خورده ايم؟ ما، فروغ، کامران، رُکنی؟ پس چرا در پايان ملوک مجنون می شود؟ پس چرا کامران وارد دارودسته جامی می شود؟ پس چرا رکنی، آن بازپرس نظميه، کفشهای نظاميش را که در ابتدا معتقد بود ايرادی ندارد و مشکل از پای خودش است، به کناری می گذارد و گيوه می پوشد؟ پس چرا فروغ خانه ای را که همه دعواها سر آن بود، به بيمارستانی برای سالمندان تبديل می کند؟ ... مطمئن هستيد مجنون نشده ايم؟
احتمالا The Game ديويد فينچر نازنين رو که دو سه باری تلويزيون نشون داده، ديديد. در "بازی" فينچر اطلاعات ما همسنگ نقش اول داستان (مايکل داگلاس) است و طبيعی است که نويسنده اساس روايت ماجرا رو بر نا آگاهی ما (تماشاگران و مايکل داگلاس) قرار می دهد. اما اينجا برخلاف The Game با يک بازی روبرو نيستيم، با بازيهای متعدد و تودرتويی روبروييم و به خاطر همين بازيهای تودرتو است که "پرده آخر" در سطحی به مراتب بالاتر از The Game قرار می گيرد. اگر در فيلم فينچر تا انتها به انتظار رمزگشايی می نشينيم، در اثر کريم مسيحی از ابتدا برای ما رازها نمايان است و با علم به اينکه خدمتکارها، بازيگرانی هستند اجيرشده در هيبت نوکری و کلفتی و براساس نمايشنامه ای از کامران ميرزا حرکت می کنند به سراغ فيلم می رويم و انتظار داريم که گمراه نشويم. اينجاست که قدرت نويسنده و کارگردان ( که واروژ کريم مسيحی جامه هر دو را بر تن دارد) نمايان می شود که و کشش و تعليقی در متن ماجرا بوجود می آيد که اساسا قابل قياس با تعليق "بازی" نيست. در داستان، ما بعنوان ناظر بيرونی که هيچ، بازيگران و طراح اين دسيسه هم بازی می خورند و نقش ها و آدم ها مدام رنگ عوض می کنند. شايد تنها کسی که در داستان از ابتدا تا انتها با او مشکلی نداريم و جامه عوض نمی کند، بازيگر عاشق پيشه ايست که اگر در قامت راننده فروغ هم ظاهر شود، همچنان او را شيفته دختر جامی می بينيم.
اما به راستی پرده آخر را که نوشت؟

پی نوشت :: حالا که حيدريان - معاونت سينمايی وزارت ارشاد - داره تقريبا همه کارگردانها رو پشت دوربين مياره، ايکاش يک سراغی هم از کريم مسيحی نازنين بگيره و بعد از 13-14 سال از ساخت "پرده آخر"، باعث بشه دومين فيلمش رو کليد بزنه. باورتون می شه پرده آخر، اولين و آخرين فيلم يه کارگردان باشه؟