"وقتی تماشاگر می‌خنده، تراژدی شروع می‌شه..."

«هی مرد گنده گريه گريه نکن» بيش از هر چيز نشان‌دهنده‌ی خلاقيت و جسارت جلال تهرانی (نويسنده و کارگردان) در اجرای يک نمايش متفاوت است. قراردادن روايت داستان برپايه‌ی نريشنی که توسط يک صدای ناشناس خوانده می‌شود (که تا انتهای نمايش از رابطه‌ی اين صدا و شخصيت‌ها و داستان چيزی نمی‌فهميم) و همين‌طور ديالوگ‌های بازيگران که درواقع واکنشی‌ست به اتفاقی که در بيرون در حال رخ دادن است ـ و ما از آنها خبر نداريم ـ باعث می‌شود تا زمانی حدود يک‌سوم نمايش صرف اين شود که رابطه‌ها چيست و گره‌ی داستان کجاست.

کل داستان هی مرد گنده... در خانه‌ی شيزو و نينو می‌گذرد و از ابتدا تا انتهای نمايش شخصيت‌ها با وارد شدن و خارج شدن به اين خانه به داستان راه می‌يابند. داستان ماجرای اهالی دهکده‌ای‌ست که مورد هجوم دشمن قرار گرفته‌اند و هر لحظه دشمنی که ما به‌طور مستقيم اثری از آن نمی‌بينيم و تنها از شنيده‌ها به وجودش پی می‌بريم، در حال پيش‌روی در دهکده است؛ دهکده‌ای که بيشتر اهالی‌ش آن را ترک کرده‌اند و تنها سه سرباز دارد و چهار اسلحه با دکتری که فقط بلد است بزايد و زنی که نمی‌تواند بزايد و بخشداری که پيش از دشمن به جان مردم دهکده‌ش افتاده و قصری که با کشتن هزاران مار در زير خانه‌ش ساخته و رسم عجيبی به‌نام لينچ که فرد مغضوب را در ميدان شهر و زير صليب آن به آتش می‌کشند و سلاح شيميايی شيزو که می‌گويند سگی‌ست و سرانجام جدول مندليف که نينو را از پيه‌مو جدا کرده و به شيزو رسانده و البته يک ابر سفيد...

هی مرد گنده... داستان جالبی دارد (که شباهت‌هايی هم به فيلم The Others ساخته‌ی آلخاندرو آمه‌نابار دارد)، متن به‌شدت جذاب و زيبايی دارد، دکور عجيب‌تری دارد که بازيگران با استفاده از نردبان‌هايی که به سقف متصل است از بالای صحنه وارد آن می‌شوند، نورپردازی خيلی خوب دارد، موسيقی بسيار گوش‌نوازی دارد که با يک گيتار و ساز دهنی و آکاردئون نواخته می‌شود و از همه مهم‌تر بازی‌های خوبی هم دارد هرچند که سايه‌ی متن نمايش بر بازی بازيگران سنگينی می‌کند. اما يک ايراد بزرگ هم دارد و آن هم ريتم کندش در کنار زمان طولانی‌ش است.

نمايش «هی مرد گنده گريه نکن» تا اواخر دی‌ماه در سالن اصلی تئاتر شهر روی صحنه خواهد بود، پيشنهاد می‌کنم اگر می‌خواهيد از يک متن و موسيقی زيبا در کنار يک شيزوی شيرين و دائم‌الخمر که می‌گويند قبلا استاد شيمی بوده و حالا تنها يک بطری شيميايی و چند عدد هويج برايش مانده، لذت ببريد ساعت 6 عصر هر روز (به‌غير از شنبه‌ها) را فراموش نکنيد. جلال تهرانی هم با من موافقه!
[نوشته‌ی آزاده عصاران درباره‌ی نمايش]

پی‌نوشت: راستش من شنيده بودم نمايش چيزی حدود 110 دقيقه است، اما نمی‌دانم چرا از ساعت 6:30 که نمايش شروع شد تا ساعت 9:30 طول کشيد. حتی اگر نيم ساعت هم برای آنتراکت کم کنم باز هم با 110 دقيقه خيلی فاصله دارد. شايد چون اجرا ويژه‌ی هنرمندان و مطبوعاتی‌ها بود سنگ تمام گذاشته بودند. اميدوارم برای شما سنگ تمام نگذارند!