اگر دو هفته‌ی ديگر صبر می‌کردم، دقيقاً يک‌سال از آخرين مطلبی که درباره‌ی يک نمايش نوشتم و توصيه‌ش کردم، می‌گذشت. در اين مدت نه اينکه تئاتری نديده باشم، که تک و توک چيزهايی را ديدم، اما راستش چيزی که شوقی برانگيزد و اشتياقی برای پيشنهاد کردن ايجاد کند، نديدم. اصلاً با آن ماجرای بازسازی تئاتر شهر و حواشی‌ش احساس می‌کنم يک‌جور رخوت و بی‌حالی در اين وادی موج می‌زند. جالب‌ست حالا هم که می‌خواهم از يک نمايش بنويسم، نمايشی‌ست که در تالار مولوی روی صحنه رفته است.

«کوارتت» در لغت به معنی هم‌نوازی چهار ساز است. داستان نمايش هم از روايت‌های منقطع چهار نفر، از دو تجربه‌ی متفاوت شکل می‌گيرد و جذابيت ماجرا هم در همين تفاوت راوی‌هاست و نوع حضورشان در صحنه. اصلاً همان‌طور که اميررضا کوهستانی (کارگردان) گفته پايه‌ی داستان از ايده‌ی طراحی صحنه‌ش آمده که ايده‌ی جذابی هم هست. نکته‌ی جالبش اما در تلفيق درست و مناسب ويديو و نمايش است.
قضيه به اين شکل است که مربعی در وسط صحنه با پرده‌هايی سفيد رنگ ايجاد شده و هر يک از چهار شخصيت اصلی، پشت به يکی از اضلاع و رو به تماشاگران نشسته‌اند و جلوی هرکدام‌شان يک دوربين فيلم‌برداری‌ست که تصوير آنها را روی نمايشگرهای بالای سرشان نشان می‌دهد. هرکدام که شروع به حرف زدن می‌کنند، تصوير آن پخش می‌شود و فاصله‌های کوتاه ميان پرده‌های نمايش با تصاويری از چهار فصل و صدای همکار يک مستندساز که با او صحبت می‌کند، پر می‌شود. در واقع تماشاگران در نمايش نقش همين مستندساز را دارند که پشت دوربين نشسته است و دارد با چهار نفر که با دو قتل متفاوت و بی‌ربط درگير بود‌ه‌اند، گفتگو می‌کند.

نيمه‌ی اول نمايش با همين جذابيت صحنه و کنجکاوی حاصل از آن می‌گذرد و نيمه‌ی دوم‌ش، داستان و بازيگران خودشان را نشان می‌دهند. در اين بين، بازی حسن معجونی و آتيلا پسيانی جذاب‌تر از زوج باران کوثری/ مهين صدری‌ست و هم داستانی که آنها روايت می‌کنند، داستان پر اتفاق‌تری‌ست. به‌همين دليل توصيه می‌کنم وقتی وارد سالن شديد، سعی کنيد حدس بزنيد که آن دو در کدام‌يک از اضلاع مربع قرار دارند و روبه‌روی آنها بنشينيد، چون خارج از آن کادر تصوير ويديويی، بازی‌هايی هم با بدن‌شان دارند که به جذابيت داستان کمک می‌کند.

خلاصه اينکه اين شب‌ها ساعت 8 می‌توانيد به تالار مولوی (خيابان 16 آذر) برويد و نمايش تجربه‌گرای دل‌پذيری را ببينيد. فقط چون تماشاگر زيادی دارد، توصيه می‌کنم ساعت 5 که گيشه‌ی تالار شروع می‌کند به بليت فروختن، بليت‌تان را بخريد تا سرتان بی‌کلاه نماند. دو سه شبی هم بيشتر از شروع نمايش نمی‌گذارد و احتمالاً چند هفته‌ای برای ديدن «کوارتت» فرصت داريد.

[روایتی ساده از دو قتل | نوشته‌ی ساناز درباره‌ی نمايش]
[چهار فصل | هنوز]
[چرا تماشاگر «کوارتت» می‌خندد؟ | مطلب ليلی در حاشيه‌ی گفتگويش با کوهستانی]