خصوصیت مهم «کنعان» این‌ست که کم‌حرف است. توضیحِ اضافه نمی‌دهد و کنجکاوی‌ِ بیننده را سرکوب می‌کند. به‌همین خاطر است که دوستش دارم و خیلی‌ها دوستش ندارند؛ چون تا یک‌جاهایی گولِ سر و شکلِ داستان را می‌خورند و خیال می‌کنند با یک ملودرامِ کلاسیک روبه‌رو هستند ولی پایانِ فیلم را نمی‌توانند با قواعدِ ژانر تطبیق دهند. همین می‌شود که آخرِ داستان، سرخورده می‌شوند که نویسنده تکلیف‌شان را مشخص نمی‌کند. مثلِ اتفاقی که در پنهان می‌افتاد و به گمانِ یک تریلرِ هالیوودی اسیرِ ماجراها می‌شدند.

جنسِ این داستان‌ها، جنسِ ژانر نیست. جنسِ روزمرگی‌ست و عذاب‌های روزانه. و به‌همین دلیل است که پایان ندارند.